Chudoba

[tabakiera]

Leonie,

[mirek13]

Usiadł sam, liczy ślady na trawie.
Ja tam nie umiem i nawet nie próbuję liczyć sylab, ale coś mi się na ucho nie zgadza w rytmie tego wersu do reszty wiersza.
I powiedz mi Dorka, gdzie szukać w obrazie odnośnika do kościoła? Ta przyroda, klimat, beznadziejna dekadencja, metaforyka dzieła jest kościołem naszych egzystencjalnych doświadczeń?
Za głupi jestem.
Ale pozwól się po staremu zabawić.
Tym razem nie parodią, tylko "Koniec jest początkiem".
To był pomysł Jurka, a zabawę mieliśmy przednią:

Usiadł sam, liczy ślady na trawie.
Bocianie, wiec na pewno nie w rżysku.
W kapuście.
Raczej.
Gdzież chłopu prostego umysłu,
trajektorię lotu ptactwa badać niespodzianie...
Gliniankę trzyma...uch... aż mu cosik w porach stanie...
wzrok słupem -w płótnie - od przyrody zmysłów.

[alchemik]

Sylabicznie to niby wszystko gra.
Mamy dziesięciozgłoskowiec ze średniówką 4/6

Zauważyłeś, zmianę akcentu od wersu wyszedł chłop. Od tego momentu średniówka uległa zmianie i jest 3/7

Dorotka, spokojnie można pozostawić taką zmianę rytmu przy takim zapisie, który podaję poniżej.

Białe kości pod krzyżem schowane,
nie czekają na panów psie cienie,
pająk wplótł się w sieć żółtych firanek,
pusto w starym, zziębniętym kościele.

W martwym niebie odbija się głucho
klucz zgubiony, bo gniazdo zmurszałe.

Wyszedł chłop z pochylonej chałupy.
Usiadł sam, liczy ślady na trawie.

Jurek

[tabakiera]

Jurek, a jakie znaczenie ma zapis? Moim zdaniem można przeczytać bez przewrócenia się o rytm.
To nie jest sylabotonik, sylab od dawna nie liczę i wiem, że to zgubna praktyka.
Teraz policzyłam z ciekawości.
Jest dziesięć sylab w wersie, średniówka faktycznie ulega zmianie w dwóch ostatnich wersach, ale dla mojego ucha to dodaje smaczku, skoro utwór nie pretenduje do miana regularnego. Proponowany zapis zmieni nacisk na ostatni wers, jeśli chodzi o treść.

Wyluzowałam z rytmem.

Mirek - w żywym obrazie polskiej wsi i małych, opustoszałych miasteczek znalazłam. Jeździliśmy sobie z kolegą po Polsce. Byliśmy w starym kościele (jakiś inny obrządek, już nie pamiętam nazwy, Polacy i Białorusini do niego należeli) i ksiądz opowiadał, że ludzi w wioskach prawie nie ma, wyjechali za chlebem. Było to widać, zresztą.
Wiersz nie jest w pełni opisem obrazu Chełmońskiego, ten pojawił mi się przed oczami, gdy pisałam drugą strofę.
(Chyba źle zrozumiałam, ten Chełmońskiego nie jest dekadencki).
W mój dekadencki obraz pusty kościół w polskiej wsi się wpisuje, wszak to naród wierzący.

Kościołów to akurat w naszym kraju nie brakuje.

Tu też jest wspomniana przez Ciebie zabawa.
No właśnie, chodzi o tę płodność nieszczęsną...

[alchemik]

Ja ci, Dorotka zaproponowałem tylko przesunięcie ostatnich wersów.To właśnie dodaje smaczku.

[tabakiera]

Wiesz, ta propozycja jest do przemyślenia.
Widzę, o co chodzi w Twojej wersji.
Dzięki.

[EdwardSkwarcan]

Po tylu pochwałach stwierdzam, że z przyjemnością przeczytałem dobry wiersz.