i odpuść

[biegnąca po fali]

że nie jestem ptakiem
nie układam się w dźwięki na pięciolinii
szarpanej przez wiatr

że patrzę pod nogi zamiast w niebo
w bucie noszę dziurę
i nie potrafię odbić się od echa

to świadomość
że mieszczę się w swojej dłoni
w słowach

nadal mnie nie ma

[Alek Osiński]

Bardzo to ładnie napisane, Ewo;
tak się tylko zastanawiam
czy w "swojej" w odniesieniu do dłoni
potrzebne? Swoją drogą skojarzyło
mi się muzycznie:)

https://www.youtube.com/watch?v=nVgK42rFxwU

[witka]

Dobry.

[biegnąca po fali]

Alku - do przemyślenia.
Dziękuję za piosenkę. Uwielbiam ten utwór:)


witka - dziękuję:)

[tetu]

Ewo, odbieram ten wiersz, jakby peel był więźniem samego siebie. Tak myślę. Pierwszy wers łączę z tytułem
"i odpuść że nie jestem ptakiem" brzmi mocno i trudno tutaj coś peelowi tłumaczyć. Ma swoje zdanie, swoje racje i nijak się mają namowy i próby postawienia go na nogi. Jawi mi się tutaj brak wolności i swobody, a co za tym idzie wiary we własne siły (stąd nawiązanie do ptaka) Wolność tutaj jest dla mnie dwuznaczna.
Bohater jest hermetyczny nie dba, by załatać dziury w butach, bądź kupić nowe, może nie widzi nadziei. Patrzy pod nogi zamiast w niebo (tu dostrzegam pewną ostrożność) Zamknięcie się w sobie (co peel nazywa świadomością) jest z jakiegoś powodu przemyślane i akceptowane przez niego (stąd też nacisk na "swoją" dłoń w następnym wersie) Nie jestem przekonana co do usunięcia "swojej" jeśli dobrze odczytuję całkowicie mi tu pasuje.
" w słowach nadal mnie nie ma" i to jest kolejny wers, puenta, który uświadamia mnie jak bardzo peel żyje wewnątrz siebie nie dopuszczając światła. Pomimo tego tu:

że nie jestem ptakiem
nie układam się w dźwięki na pięciolinii
szarpanej przez wiatr

że patrzę pod nogi zamiast w niebo
w bucie noszę dziurę
i nie potrafię odbić się od echa

to świadomość
że mieszczę się w swojej dłoni
w słowach

nadal mnie nie ma

bardzo mi się podoba. Tym razem nawet nie przeszkadza, choć może ciut za dużo. Wygrzebałam sporo dla siebie. Pewnie nie do końca utrafiłam z interpretacją, bo wcześniej w puencie miałaś coś innego, co kierowało mnie na inne tory:) ale co tam przeca mogę zmienić zdanie:) pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

Może i za dużo, tecia, ale nie wiem jak inaczej mogłabym to zapisać.
Dobrze czytasz. Choć, w zamyśle, miał to być wiersz o pokorze
wobec innych i życia.

Przepraszam, że tak zmieniam. Za szybko wrzuciłam.
Chyba jednak wrócę do pierwszej formy.


Dziękuję:)

[tetu]

Tak wiem. Fakt trudno tu wybrnąć, choć myślę, że może "że" z 4w zamienić na "i" a spójnik z 6 wyrzucić? Zauważyłam jeszcze to "w" 8 i 9 wers, blisko. I tak sobie głośno myślę czy potrzebne "to" w 7w. Może sama świadomość? A tak w ogóle to długo jeszcze będziesz tu grzebać? echo zamienić na kamienie?
No dobra ale Twojej?
i cała moja wizja poszła się paść:)
Wiem, chciałaś podkreślić znaczenie, ale w takim razie zgadzam się z Alkiem. W tym miejscu zaimek jest zbędny dopowiada. Dla mnie bez "Twojej"
I pamiętaj "Anielska cierpliwość wymaga diabelskiej siły"

[AS...]

Jezus Maria Ewuś
jak nie chcesz, żebym dostał zawału
to wróć do pierwotnej wersji;
to raz
i wybij sobie z głowy, żeby kiedykolwiek
pisać w wierszach zaimki z wielkiej litery;
to nie jest list do ciotki w Czechach;
i co Cię u licha podkusiło z zaimkiem "twojej"?
to tak, jakby skrzypce Stradivariusa
pomalować zielonym lakierem nitro...

widzę, że na tym portalu nikt Ci raczej nie podskoczy;
nikt, oprócz Glo,
ale Glo przepadła; pewnie podróżuje po szerokim świecie...

mam tylko jedno zastrzeżenie:
nie napisałaś 17.258 oświadczeń,
że pisząc ten wiersz
a) nie skopiowałaś żadnego słówka z innych tekstów
b) teksty innych autorów nie były dla Ciebie inspiracją
c) wszelkie podobieństwa do innych utworów są przypadkowe
d) ...
(niepotrzebne skreślić);

pozdrowienia

[biegnąca po fali]

Już sprzątam!

No co?
Nie w formie jestem.
Długi weekend i takie tam

[Ania Ostrowska]

przeczytałam wiersz i komentarze - i też bym zrezygnowała ze "swojej"