Drobna biesiada

[mawo]

Ta kartka słabości twojej okrutnie i drwiąco pełna
Rafał Wojaczek

przemilczane wiersze są jak ziarenka soczewicy
zapisane niebieskimi liniami w strąku
biegną po wersach frazach po omszonych listkach
ranią ostrymi brzegami są płaskie i samotne

pozwoliłam im zapuścić korzenie
czułam jak porastają znaczeniami
pulsują w żyłach i drżą na powiekach
rozbuchały się niczym zielsko

teraz uginam się pod ciężarem zdania
jestem głodna jak Ezaw

oddam je za miskę

[witka]

Rozbuchał się Twój wiersz, poszedł w dobrym, wymownym kierunku - ku codzienności, prostocie życia, a może nieuchronności wyborów.
Wracając do słowa w cudzysłowie, moj kuzyn powiedział fajna dziewczyna, taki jeden ją zbuchał.
Oczywiście bez kontekstów, takie słowa wypełniają przekaz.
Należy się cieszyć dostrzeżonym pięknem, poboczem poezji.
Jak na mnie to i tak długi komentarz.

[tetu]

teraz uginam się pod ciężarem zdania
jestem głodna jak Ezaw

oddam je za miskę

Znakomita puenta mawo. Całość na duże tak.

[mawo]

Witka, tetu, dziękuję za wizytę i opinie.

[eka]

Przemilczane wiersze bo bez odzewu (komentarzy), czy jednak te z perspektywy bolesnego autokrytycyzmu motta?
Najlichszy pokarm - przemilczane słowa, wersy, ostre, rozbuchane jak zielsko.
Świadomość przygniata.

Drobna biesiada zamieniona w gorycz ironii.
Ciekawy wiersz, gdy się człowiek wczyta w te ziarenka soczewicy.

A monotonia składni, zapewne zamierzona.
Pozdrawiam.

[Ania Ostrowska]

zastanawiam się, czy zamiast "teraz uginam się pod ciężarem zdania" nie byłoby lepiej "teraz ugięta pod ciężarem zdania", bo wówczas, jak sądzę, w połączeniu z następnym wersem sens zostałby ten sam, a można by się pozbyć dwóch "się" pod rząd:

rozbuchały się niczym zielsko

teraz uginam się pod ciężarem zdania

[Marcin Sztelak]

Przemilczane czyli te nienapisane albo te których napisać się nie udało? Dobry wiersz z bardzo dobrą puentą.

Pozdrawiam.

[mawo]

Eka, Marcin, dziękuję.
Aniu, zastanowię się.