akwarium

[witka]

na jeden odpierany welon

po przepoconych brudnych dniach
w ukryciu płukanych przemienionym
w wino kompotem od panny

żony zarobionej kromką chleba
aż się stała podzielna jak napełnione
nią dojrzałe owoce u stołu

w szklanym biedaszybie
owdowiałe od krótkich snów
dwa stare próchna
przewijają świat

[eka]

No... aż się wzdrygnęłam. Tyle gorzkiej prawdy, ale i ile piękna w dzieciach przy stole.
Zupełnie inaczej opowiedziana historia miłości. Tak mocno, mimo nie tylko czasowych realiów, trwa.
Brawo za te metafory!
Przewijanie świata, odpieranie win w akwarium, trwa.

[witka]

No, nie powiem eko - kto jak nie Ty.
Jakoś nikt się wcześniej nie wychylił.Serdecznie dziękuję.

[Stella]

Bardzo mnie ujmuje ten wiersz. Czytałam już wcześniej, ale dopiero teraz mam czas na komentarz
Druga strofa rozbraja absolutnie- piękne obrazowanie!
Jeden z najpiękniejszych Twoich utworów.

[witka]

Oby nieostani.
Dziękuję.

[EdwardSkwarcan]

Potrafisz, jak Ci się chce
Aż się Czarodziejka uśmiecha pierwszym oczkiem

[Napoleon North]

Smutno ale pozdrawiam

[gal.a]

Ładne przejścia (przewinięcia) od jednego kadru do drugiego.
Widać, że nie tylko szarpiesz się z frazami, ale też potrafisz tworzyć
pełniejsze obrazy.

[witka]

Podzękował.

[biegnąca po fali]

To Twój czas, witka. Ciesz się. I korzystaj.