Kira

[Alek Osiński]

wystaje co rano na rogu
i nikt jej nie tyka
chociaż ma brzuch jak zegar
drewniany i klucz w pępku
sprężynę czułą od śmiechu
nakręca

kiedyś pęknę - mówi Kira
i zaczyna wietrzyć ciężkie godziny
jakby duch stanął przy drodze
i jej rodzice wrócili

głośniej się odezwie
a złamie im serca
i tajemnicę złamie
a i tak przyjdzie zostać w domu
po wsze czasy

bo baranek boży
po to na szyi koszyk nosi
żeby kiedyś do niego sięgnęła

[em_]

głośniej się odezwie
a złamie im serca
i tajemnicę złamie
a i tak przyjdzie zostać w domu
po wsze czasy

bo baranek boży
po to na szyi koszyk nosi
żeby kiedyś do niego sięgnęła

zwłaszcza to — pięknie

[Napoleon North]

bo baranek boży
po to na szyi koszyk nosi
żeby kiedyś do niego sięgnęła

Dla mnie to ostatnie tchnienie wiosny...

[Ania Ostrowska]

mądre i świetnie napisane, brawo

Dodano -- 08 maja 2017, 5:12 --

[eka]

Nie potrafię rozgryźć wiersza.
Chytrze tu wpisana infantylność z ironią. Kilka pomysłów jest, ale zawsze jakiś element nie pasuje.

[Ava]

Intryguje, ale tak, jak eka nie umiem go rozgryźć
Pozdrawiam

[Alek Osiński]

To akurat wiersz pisany z autopsji, scenka rodzajowa, której byłem świadkiem
i sam do końca nie ogarniam "znaczeniowo", ale wydała mi się na tyle
interesująca i nośna, żeby "uwiecznić"...

Dzięki za wpisy

[eka]

A ja... no nic, Twoja wina, trzeba było nie przyzwyczajać do głębi.
Chociaż, ten obrazek dziewczynki, dzieciństwa, rozgrzeszenia z ciężkich godzin.
Ma ten wiersz uśmiech i kawał filozofii.

[Nula.Mychaan]

Interesujące obrazki, ale nie umiem go skleić w spójną interpretację, ale szalenie intryguje