osiem-pięć-siedemnaście.

[Karma]

To jak iskra lub świetlik - wyciągasz opuszek,
żeby delikatnie wetrzeć w język
i poczuć smak czy strukturę - konsystencję nieuniknionego.

To jak fotosynteza, kiedy w galaktykach
umierają gwiazdy, a ty akurat masz kaprys
powrzeszczeć troszkę z gębą pełną piasku

I popić.



Jagoda Mornacka.

[Napoleon North]

Mieć odwagę ...wielka rzecz
umieć kochać ...pokonać strach

[Karma]

Nie pomyślałam o tym w ten sposób. Dziękuję.

[eka]

Widzę brak pomysłów na tytuł, data raczej winna pojawić się pod tekstem.
A on sam przekombinowany.
Wetrzeć opuszek(?) czy iskry na nim?

Jest kontrast między delikatnością pierwszego członu a gębą, ale czy to ma potwierdzać różnice w nastrojach podmiotu?
Być może.

[point of view]

całkiem niepotrzebny ostatni wers ...

[witka]

8-5-17
"jakbyś niegdysiejsze drzwi zapamiętanym chciał otworzyć kluczem, na okuciach rdza czuć wierszem"
szyfr istotny tylko dla autora, albo raczej jego zapamiętany fragment.

Bo widzę, że pruje szlifierką, bez rękawic (BHP!), jak ja kiedy miałem robić analizę składu połączeń.
Autor jak zwykle plateruje makrokosmos ( nie trzema tutaj KGB ) tego związku.

Obowiązkowe piaskowanie konstrukcji , w tym przypadku uczuciowej, przed espedycją do odbiorcy.

Wszystko kończy się płukaniem gardła. Po miedzi tak jest, nawet brzęczącej.

[Karma]

Dla błota w gębie konieczne - samo nabieranie piasku jest dopiero przekombinowane :P
Ewo, Point...

Witka - ależ mi krytyka - krytyka ma co najmniej osiemset słów pisanych ciurkiem, z taką można dyskutować i odnieść się do takiej w sposób wykraczający poza konwencjonalnośc, na którą aktorka (tfu! autorka!) pluje. Także no :P

Dzięki za czytanie.

[witka]

Marcin ja tam esejowiec nie jestem.
Ciebie lubię czytać i cenię za to ile potrafisz wyplaterować z tego co między ludźmi.
Od czasu do czasu, skrobnę coś więcej.
W każdym razie czytelnika masz we mnie zawsze.
Przy rejestrowaniu obecności, czasem pomędzę, ale ja też nikogo nie lubię, zwłaszcza siebie.

[Karma]

Ok. Przyjąłem do wiadomości i dzięki