Ghost in the Stell (drabble)

[Stella]

Ciemno, ciemno wokół i we mnie. Pobiegnę boso.
Rozedrę sukienkę, rozdrapię pień mojego dębu. Z tasiemek gorsetu i jajowodów uplotę sznur.
Będę szlochała, wyła, aż głos uwięźnie mi w gardle. Serce wycieknie przez podbrzusze, ale moja uroda będzie wieczna.
Jak życie, które dałam i wersy dla ukochanych.

Mój Dąb mocny, tkliwy mag z pogranicza światów, szaleje.

Pod dłonią nawałnicy rzuca zaklęcia.
Oplata czule zielonymi gałęziami szerokie biodra, jak dawniej kochanek. Ale nie, kochanie. Dobrze zawiązałam.
Leje, grzmią Czarownice i Poeci.
A zaślubiony głuchy, gdy pnie śpiewają.

O jakże głośno szepczą teraz wszystkie moje drzewa. Bo nie ten wisi, co trzeba...


https://www.youtube.com/watch?v=NzIQquWxyK4



Panu M. na nową drogę życia

[Halmar]

Przeczytałam. Zabolało. I to jest komplement dla Autorki, a wyrazy współczucia dla Kobiety.

[pan_ruina]

Dlaczego w drablu?

Mocno w poezję, zdecydowanie.
Tekst jest jak mocny riff gitarowy.

[witka]

Mocny.

[alchemik]

Mocny, jak powiada witka.

Wszystkie Twoje teksty, Stello, napisane ostatnio są mocne.
Napisane emocjami, a jednak nie przekraczasz w nich granicy dobrego smaku bądź patosu, mimo użytego obrazowania.
Przypuszczam, że lepiej ode mnie powinna odczytać je kobieta.
Kobieta o podobnych doświadczeniach życiowych, jakie przedstawia bohaterka utworu.

Wrócę do tego okrucha prozy poetyckiej.
Przypuszczam, że nie jest wypracowany, wymęczony, wygładzony, że to improwizacja emocjonalna przelana natychmiast na nośnik dysku.
A jednak stylistycznie wygląda to bardzo dobrze, co świadczy o tym, że masz całkiem dobry warsztat pisarski. Być może intuicyjny, ale dobry.

I proszę nie sądzić, że to jakiś mój pean w kierunku Stelli!
Bowiem spotkałem się już prywatnie z takim zarzutem.

Skierowałem swoją uwagę na Twoje utwory, bo rzeczywiście oddziałują na czytelnika.
I, jak widzę, nie tylko na mnie.
Śledzę je i nie rozczarowuję się z każdym kolejnym.

Interpretować emocji nie trzeba.
Każdy powinien przeżywać utwór po swojemu.

Jerzy

[Lucile]

wracam i wracam, czytam i czytam i...

powtarzam za Hal -

Zabolało. I to jest komplement dla Autorki

powtarzam za witką –

Mocny.

powtarzam za alchemikiem -

Napisane emocjami, a jednak nie przekraczasz w nich granicy dobrego smaku bądź patosu, mimo użytego obrazowania.

Dotyka rzeczy sekretnych, ścisłe związanych z naturą, nie tylko rzeczy świata, ale przede wszystkim naszego wnętrza - naszego, to jest kobiecego - z szaleństwem buzujących „jajowodów”; przewodników, raczej przekaźników, transformatorów wiążących, krepujących i „w rozbłyskach” uwalniających psyche (także jako lustro art deco, dające możliwość przyjrzenia się sobie pod rożnymi kątami), somę, jaźń, ego, nie wspominając o alter ego i jeszcze coś – niedefiniowalny sekret.
No, jak takie emocje szarpią czarownicą – to musi urodzić się „perła” i wtedy:

Dąb mój jedyny, tkliwy mag z pogranicza światów, szaleje.

jako, że:

O jakże głośno szepczą teraz wszystkie moje drzewa. Bo nie ten wisi, co trzeba...

Znakomite pisanie, Stello, z siostrzanym podziwem
Lucile

[Mchuszmer]

Wybacz (ta formułka ze względu na zrozumiały respekt przed czarownicami), szurającemu w mchu wykonanie tej prozy poetyckiej niezbyt się podobało, choć emocje za nią stojące to inna rzecz.
Mam silne wrażenie przerysowania, przesady, wejścia w sferę groteski, której jako zamierzoną odczytywać trudno, chyba, że fragmentami. Bo i "A zaślubiony głuchy, gdy pnie śpiewają" może sugerować ironię (głuchy, pnie, głuchy jak pień), a same śpiewające pnie wyszły przesadnie 'bajkowo'.
Turpizm na początku dla mnie konturowy, nieprawdziwy - wyciekające podbrzuszem serce czy obraz plecenia z jajowodów mocno okraszony romantycznym patosem mnie nie przekonuje;
zastanawia sens metafory "dłoń nawałnicy", delikatne dłoń wydaje się kontrastować z tym żywiołem, ale może i celowy to zabieg (paradoksalnie schronienie)?
Fragment "O jakże głośno szepczą teraz wszystkie moje drzewa. Bo nie ten wisi, co trzeba..." zdezorientował co do tego, czy ten zaśpiew z rymem jednak miał mieć lżejszy albo groteskowy charakter, czy nie.
Część o biodrach dość mi się podoba, chociaż składnia w "Oplata czule zielonymi gałęziami szerokie biodra" mogłaby mniej stłaczać części mowy, np. "Zielonymi gałęziami czule oplata szerokie biodra" czy choćby z Czule na początku.
Na pewno ciekawe wobec treści jest wykorzystanie, z zamianą na Stell:-), "Ghost in the shell", tytułu kultowej mangi, anime i ostatnio filmu, choć pomijając znaczenie, mnie do tej stylizacji angielski tytuł nie pasuje.
Tyle ode mnie, pozdrawiam serdecznie

[Stella]

Bardzo dziękuję za opinie i czytanie.

Mchuszmerowi ponadto wybaczam

[tabakiera]

Czytałam kilka dobrych utworów tej autorki i szukam uzasadnienia dla takiej, a nie innej formy.
Myślę, że jedyną rzeczą, która tłumaczy patos i groteskę jest próba ukazania utraty zmysłów przy próbie samobójczej.
Tragiczna (również w brzmieniu) przyśpiewka na koniec:
"nie ten wisi, co trzeba" - to mężczyzna skrzywdził, jej nie uratuje stary dąb, bo postanowiła inaczej.

Cóż, daleko mi do zachwytu, choć emocje są.


Mam nadzieję, że świadomie przerysowane, żeby podkreślić stan skrajnej histerii.

Wolę tak, jak znana poetka:

"Poetka, samobójczyni,
Loki rozwiawszy fiołkowe,
Nad wodą stoi...
"Safo, co chcesz uczynić?"

- Chcę morze zarzucić na głowę,
By nikt nie dojrzał łez moich..."



Pozdrawiam.

[Stella]

Cieszę się, że nie wychodzę z roli tfurczyni uzdrowiskowo-groteskowej, znaczy trzymam kurs
Ja tego gniocia lubię, napisałam go dla siebie i tak naprawdę zarzut groteski mi powiewa.