infinita

[skaranie boskie]

Czyta się z przyjemnością.
Próbowałem się doszukać jakiegoś ukrytego przesłania.
Nie dałem rady. Ale to i nie dziwne, bo szaradzista z małpy żaden.
Cóż?
To tylko gra!

[Miladora]

Próbowałem się doszukać jakiegoś ukrytego przesłania.

Jest przesłanie - a nawet dwa, Skarańku.
Gramy nieustannie z życiem i wiele razy gramy również ze sobą.

Dzięki i dobrego, Małpko.

[Gloinnen]

Niesamowity wiersz. Przede wszystkim w intrygujący, sugestywny sposób tworzysz nastrój. Jest mroczny, a dość szybkie tempo potęguje wrażenie pewnego rodzaju wirowania, ucieczki...
Bardzo mi się podoba. Jeśli chodzi o warsztat, nie mam się czego doczepić. Treść - wyjątkowo do mnie trafiła. Zainteresowało mnie wykorzystanie podwójnego kontekstu słowa "gra" - gra na scenie:

nie ma klakierów nie ma braw
jest tylko gra
jest tylko gra

widownia milczy spektakl trwa
zostaje gra
zostaje gra

Anafory - według mnie dobrze zastosowane, podkreślają napięcie, tajemniczość.

Gra może też być - w nawiązaniu do szachów, kart - grą o jakąś stawkę - z życiem, z losem, z innymi ludźmi.

czarna królowa czarny król
za nimi plansza na niej pat
ta sama gra
i wciąż nie ta

Gra wciąż pozostaje nierozstrzygnięta. Peel(ka) znalazła się w egzystencjalnym klinczu, sytuacji bez wyjścia. Jej(jego) wybory prowadzą donikąd, nie podsuwają rozwiązań, pozostaje tylko odgrywanie kolejnych ról, żałosne, bo przed nikim, bo w pustce, bo w samotności...

Jeden z lepszych Twoich wierszy, moim zdaniem.



Pozdrawiam,


Glo.

[ble]

Piękny. Glo napisała wszystko, ja tylko

[Miladora]

O do licha...
No to mnie rozebrałaś, Glo, do rosołku.
Różne role odgrywamy w życiu - czasem z własnego wyboru, czasem narzucone.
Dostajemy karty, lecz nie zawsze umiemy je wykorzystać, wygrywamy, przegrywamy, lecz to jest jak z rozgrywaniem bitew - można wygrać wiele, a nie wygrywa się wojny.
I niekiedy bywa, że wciąż nie jest to ta rola, którą chcielibyśmy zagrać i na którą czekamy.

Dzięki, Glo i Ble.