Robię już trzecie podejście do Twojego wiersza, bo jest intrygujący i jakoś wnika we mnie i niepokoi, ale jest trudny, potrzebuje czasu by zbudować sobie interpretację.biegnąca po fali pisze:jeszcze żyję
od czasu do czasu wracam
przymierzyć grymasy
szczelina zarasta
albo to mnie jest coraz więcej
stąd trudności w przenikaniu
nagłych ucieczkach
pod omszały dach gdzie bluszcz
rośnie w pewność
na której oprę stopy
już nie widać pęknięć
są jak drzwi ukryte w szafie
wystarczy wcisnąć
najpierw palec
później dłoń
Celowo nie czytałam komentarzy bym sobie nie skrzywiła odbioru.
Widzę marazm peelki, jej niewiarę w siebie, stąd to przymierzanie grymasów, wkładanie maski.
Taki stan przychodzi peelce w coraz większym trudem, stąd to zarastanie szczeliny i trudności w wkładaniem maski, zmęczenie udawaniem, ucieczki. Ten omszały dach kojarzy mi się z bezpieczeństwem, ale bluszcz jest czymś co oplata, tłamsi, ale nie wiem dla czego jest pewnikiem na którym oprze się stopy, raczej to mało pewne oparcie. Tego właśnie o końca nie rozumiem.
Chyba że bluszcz zakryje prawdziwą twarz i schowa peelkę i jej drzwi w szafie, to taki azyl.
Wciąż nie rozumiem do końca.
Jednak muszę przyznać, że podoba mi się to co czytam, ale będę musiała jeszcze do niego wrócić, albo poczytać komentarze
To ja już lepiej zamilknę.