Rekurencja

[Stella]

Groteską zostało określone, dla mnie nią nie było.

[biegnąca po fali]

[Marcin Sztelak]

Nie zawsze da się wrócić, a może wogóle się nie da... Ciekawy, bolesny wiersz.

Pozdrawiam.

[alchemik]

Rekurencja. W tym przypadku określenie siebie przez siebie.
Powroty, które jednak nie upraszczają.
To jest raczej rekurencja odbicia lustrzanego w kolejnych nieskończonych lustrach.
Pozwoliłem sobie tylko na interpretację tytułu, bowiem sam wiersz chyba dostatecznie już został pod tym względem przedstawiony.
Podoba mi się ten niesamowity klimat w jakim przedstawiasz bohaterkę bliską Ci emocjonalnie.

Jerzy

[Stella]

Ewuś dzięki
Marcinie i Tobie dziękuję serdecznie. Nie da się.

[Halmar]

Miłość sprawia, że umysł sam sobie tworzy konflikt serologiczny.
Zaczyna wytwarzać przeciwciała na własne ja.
Ile kosztuje antidotum na miłość? Bo mnie zostało trochę już tylko. Malutko. Wystarczy?

[Stella]

Czasem zbyt dużo, Hal.
Najwyżej coś uwarzymy.
Dzięki.

[tetu]

"Miłość sprawia, że umysł sam sobie tworzy konflikt serologiczny"
Czyli, że co? Sami szukamy dziury w całym?

Przeciwieństwa się przyciągają, ale to od nas zależy, czy niezgodność jest do przełknięcia i będzie motywacją do budowania i kompromisów, czy też zrujnuje i zdołuje.
Masz antidotum na miłość Hal? Nie wierzę:)

Stello, przepraszam muszę nadrobić czytanie Twoich utworów i obiecuję poprawę:)
Wtulając się w ten Dąb peelka nawiązuje kontakt z przyrodą i prawami jej natury. Stąd też niepokorne żywioły, które w niej drzemią. Na jej łonie bowiem czuje się najlepiej i najbezpieczniej, swoją energię oddając w zamian.

półżywa
oplatam cię ciasno
i na chwilę
mamy jeden puls

No właśnie. Na chwilę, a potem? Trzeba wrócić do mętnej rzeczywistości, czy uda się wrócić do samej siebie? raczej trudno, chyba że pod lir znajdzie wsparcie i oparcie w relacjach ze swoim partnerem, jeśli go brakuje marne szanse.

dokądkolwiek

pobiegnę
rozpoznam kiedy mnie zawołasz
którymś z wielu imion

Ogromna chęć powrotu do tego za czym się tęskni. Dla mnie to nie tylko międzyludzkie relacje, to także powrót do miejsc i obrazów które w nas wrosły. Bardzo ładny wiersz.

[Stella]

Dzięki, Tetuś

[Gruszka]

Szkoda, że wyjaśniłaś kim jest Pan Dąb, bo taka miałam fajną własna interpretacje...!
Dla mnie to piękny wiersz, dojrzały, zdradzający Autorkę, która nie płytko spogląda i w głąb i na zewnątrz.
No i niesamowita wrażliwość - również ta poetycka.
Moje uznanie :