albowiem

[Qń Który Pisze]

jestem uśmiechniętą
tajemnicą heretyka
w każdej formie rozwiązłości
bezpańską iskrą
na stosie fałszywych proroków
pozbawioną duszy
porcelanową umywalką
w strumieniu krystalicznej
doskonałości istnienia

właśnie dzisiaj
rozmontowałem obsesję kantyleny
i czarnego jednorożca

wycieram mokre od łez
twarze grzeszników
podczas gdy lojalny kapłan
bez roszczeń
uwikłany w jak najbardziej
niepozagrobowe życie
podaje mi hostię
wpatrzony w chmury
bez nieba

[skaranie boskie]

Dobrze.
Wymownie.
Wręcz alegorycznie.
Przeczytałem z przyjemnością i niemal bez zająknięcia.
Tylko literówka w

jestem uśmiechniętą
tajemnica heretyka

nakazała mi się jednak zająknąć.

Miałem poprawić, ale może jest celowa?

[anastazja]

jestem uśmiechniętą
tajemnica heretyka
w każdej formie rozwiązłości
bezpańską iskrą
na stosie fałszywych proroków
pozbawioną duszy
porcelanową umywalka

wytłuszczone przeszkadza, reszta jest dla mnie boska zwłaszcza ostatnia

[Alek Osiński]

ogonka brakuje też w umywalką

właśnie dzisiaj
rozmontowałem obsesję kantyleny
i czarnego jednorożca

mnie najbardziej zaintrygował ten fragment
chociaż nie mówię, że go
do końca rozmontowałem;)


Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

O bardzo dobre, faktycznie sporo ą ale mnie osobiście wcale nie przeszkadzają a raczej nadają płynności.
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Wiersz zawiera, moim zdaniem, mniej więcej tyle samo ciekawych, świeżych fraz, co wersów albo banalnych, albo zdecydowanie przyciężkich. Jeśli naładujesz utwór nadmiarem takich pojęć, jak "stos fałszywych proroków", "dusza", "doskonałość istnienia", "mokre od łez twarze grzeszników" - to tak, jakbyś powiesił mu na szyi wór kamieni i kazał wznieść się na wyżyny. No więc nie wzniesie się. Ja bym starała się go trochę odciążyć. Może także i przez zmianę wersyfikacji na mniej "ściśniętą", przewietrzę ją trochę...

"jestem uśmiechniętą
tajemnicą heretyka

w każdej formie rozwiązłości

bezpańską iskrą
na stosie

porcelanową umywalką
w krystalicznym strumieniu
istnienia

właśnie dzisiaj
rozmontowałem obsesję kantyleny
i czarnego jednorożca ---> to jest wspaniały fragment.

wycieram mokre od łez
twarze grzeszników
podczas gdy kapłan
uwikłany w jak najbardziej
niepozagrobowe życie
podaje mi hostię

wpatrzony w chmury
bez nieba"

Coś takiego?

Ogólnie jednak jest to ciekawy utwór. Do licha, Twoje wiersze mają swój niepowtarzalny charakter i styl, ale uderzasz za często w podniosłe tony. Osobiście wolę mniej patetyczne teksty, zawierające mniejszą dawkę krzyku, podejmujące egzystencjalną, religijną czy emocjonalną tematykę w sposób bardziej stonowany.

Pozdrawiam,


Glo.

[ble]

Powiem za Glo 'do licha' - Qniu, Twoim wierszom nie pomoże to coś, co w sobie maja, jeśli nie wyjdziesz poza schematyczne określenia. No, Qniu miły, ciągnij

[czochrata]

podaje mi hostię
wpatrzony w chmury
bez nieba

bardzo dobre,Qniu-pozdrawiam

[Qń Który Pisze]

ogonka brakuje też w umywalką

właśnie dzisiaj
rozmontowałem obsesję kantyleny
i czarnego jednorożca

mnie najbardziej zaintrygował ten fragment
chociaż nie mówię, że go
do końca rozmontowałem;)


Pozdrawiam

Spróbujemy zatem rozmontować tę łamigłówkę...

Oto bajka o czarnym jednorożcu, dostępna w sieci.

"Na ziemi może być zawsze tylko jeden jednorożec. Gdy rodzi się nowy, stary umiera. Jednorożec rodzi się z drzewa uderzonego przez piorun. Kto zobaczy jednorożca, ten ma szczęście: znajduje skarb, otrzymuje miłość, staje się piękniejszy, jego sprawy zaczynają mieć się lepiej.
Jednorożce są białe. Któregoś razu jednak przyszedł na świat jednorożec czarny. Czarny jednorożec nigdy nie widział żadnego innego, białego, więc nie przejmował się swoją odmiennością. Jak wszystkie inne jednorożce przynosił ludziom prawdziwe szczęście – to, co chcieli i o czym marzyli.
Ludzie jednak bali się czarnego jednorożca. Bali się też szczęścia, które przynosił.
Czarnemu jednorożcowi nie podobało się to, rzucił na ludzi klątwę. I odtąd każdy, kto nie potrafi polubić tego, co inne, boi się swojego własnego szczęścia".

Polubić, to co inne... otóż tutaj tkwi klucz do tajemnicy syndromu czarnego jednorożca. Kto w pełni potrafi to zrozumieć, rozumie też lepiej innych.
Qń kiedyś napisał w sieci, dawno, dawno temu: - jeżeli potrafisz się spojrzeć na siebie tak, jak na innych ludzi, to jest nadzieja, że zrozumiesz to, czego nie rozumiałeś, kiedy inni patrzyli na ciebie... Wtedy jeszcze nie słyszałem o czarnym jednorożcu. Teraz wiem, że chodziło to za mną, jak cień za światłem. Wymagany spory talent do empatii.
Obsesja kantyleny, to nic innego, jak obsesja do pewnej melodyjki lub melodyjek. To śpiewne pioseneczki, lub instrumentalne kawałki. Przykładem może być opera Rigoletto Verdiego, czy Aida, a nawet piękne nokturny Chopina. Mnie co prawda urzekło preludium 4, deszczowe, op 28 Chopina, chociaż to nie jest być może odpowiedni przykład kantyleny, która w okresie bel canta, porywała płomienną koloraturą, ale obsesja podobna To chodzi za człowiekiem, jak pies na smyczy
To wszystko z warsztatu, co może światło dzienne ujrzeć

Dziękuję wszystkim bardzo za cenne wpisy i pokuszę się w wolnej chwili o wersję poprawioną przez cenne wskazówki Glo i wszystkich, którzy sugerowali pewne zmiany.
Qń omiótł swoje głębokie oczy wielkimi rzęsiorami w podzięce dla czytelników, że zechcieli wpaść na chwilę i podzielić się spostrzeżeniami.

[e_14scie]

Qń zmienił gęstość, rozrzedził co wyszło wierszowi na dobre.
Przyznaję, że notka odautorska, była mi pomocną, ponieważ nie wciągają mnie wiersze zbyt zakapslowane.
I wielki plus za świeżość. Masz bombonierkę z cukrem, od 14scie.

ps
bajka o jednorożcu, bardzo mądra.