Waga

[żebro]

Dziadek zdecydował się na swoje niebo
dość wysokim kosztem, bo
w babci piekle. On budzi się codziennie

w mlecznej krainie nieustającego uśmiechu. Ona
pyta ile jeszcze gówien i potu. Do diabła,
krzyczy, że go nie odda, bo
kiedyś był twórcą ich raju.

[eka]

Technika zmiany znaczeń po raz trzeci. Bardzo ujmujący wiersz.
Dawno nie czytałam wiersza o tak wielkiej sile uczucia.
Masz wielki talent.

[mirek13]

Kurczę, zgadzam się z Eką.
To dobrze napisany wiersz z ogromnym ładunkiem emocji.
Choć nie jestem jakimś poetyckim estetą, to przeszkadzają mi te gówna i pot, ale chyba nie uda się inaczej oddać kogoś w stanie terminalno- warzywnym.
Ale może być, że się mylę, niemniej kocham to kochanie starych babć.
Tak się już nie kocha. Wynajmuje się agencję, składa wniosek do MOPS-u i myśli o zarezerwowaniu miejsca w hospicjum lub domu SPOKOJNEJ STAROŚCI.

[tabakiera]

Tak się jeszcze kocha.
W wielu przypadkach.

Bardzo dobry wiersz.

PS: Gówna i pot mi nie przeszkadzają, wzmacniają emocje i przekaz.
Są kontrastem dla raju.

[mirek13]

Miło coś takiego przeczytać, Dorka

[witka]

Bo to babcia z dobrego żebra.

[Ava]

Świetny wiersz, który pozostanie w pamięci.

[Mchuszmer]

Faktycznie dobry, wiarygodny wiersz, Żebro (cześć, chyba u Ciebie nie byłem). Trudno tez chyba bardziej autentycznie tutaj zaznaczyć te brudy i trudy, niż w 5. wersie, pasuje mi. Świetna żonglerka nałożonymi na siebie niebem i piekłem, przerzutnie (i jakoś nie razi mnie rwanie nimi większości tekstu, ten wydaje mi się przez to bardziej emocjonalny), a wyczytać tez można, że do diabła go nie odda. Pozdrawiam:-)

[Hosanna]

podoba mi się

i wiersz
i miłość opisywanych postaci do sienie i narratora do dziadków

[tetu]

To się nazywa miłość i oddanie.
Bardzo dobry wiersz.