zawsze na palcach

[biegnąca po fali]

kto odejdzie pierwszy
ja czy zmierzch przerwany w pół zapadania
nie przyniesie nocy

choć słabnie w nas puls nie szukamy uniesień
ot tyle by przetrwać czas
rozpisany w kalendarzach

maj

a u nas ziąb
i srebrzą się szronem coraz cięższe powieki
nie do twarzy nam w bieli
w wierszach od lat ta sama droga

od stołu do drzwi i z powrotem

[Hosanna]

przetrwanie ...
taka ważna rzecz a jednak
nie wystarczy przetrwać

uczy o tym przypowieść o talentach i
hipoteza czerwonej królowej

jednak sama przysypiam

ale muszę jeszcze dodać że pięknie piszesz o wspólnym starzeniu się
bo nie tylko dialog intelektualny sie liczy ale i emocjonalny a ten wiersz mi się po prostu podoba

[mawo]

Piękny, Ewo. Jest w nim to, co lubię. Najbardziej przemawiają do mnie dwie ostatnie strofoidy. W pierwszej wyczuwam lekki zgrzyt - może warto w niej coś zmienić.

[biegnąca po fali]

Hosanno - pięknie dziękuję:)

Małgorzato - pomyślimy nad pierwszą.
Dziękuję za sugestię i komentarz:)

[tabakiera]

choć słabnie w nas puls nie szukamy uniesień - ten wers wydaje mi się banalny.
Motyw ciepłego maja i kontrastującego zimna w związku dość oklepany.

Dom i akcesoria w nim się znajdujące często pojawiają się w Twoich wierszach (łóżka, sufity, firanki) - tutaj mamy stół i drzwi.
"Od stołu do drzwi i z powrotem" odbieram jako miotanie się, próbę odejścia, a jednak kultywowanie tradycji (wspólne posiłki) i desperackie dążenie do porozumienia (okrągły stół) lub uleganie rytuałom, które obecnie nic nie znaczą.

Wiersz ma swój urok.

Tak mi się nasunęło:
https://www.youtube.com/watch?v=3Skn4vxU9cA

[biegnąca po fali]

Takie moje zboczenie, Doroto. Nawet jeśli próbuję uciec od pewnych tematów/rekwizytów,
one i tak wracają. Może to próba pójścia na rekord, a może tylko (dość nachalne) oswajanie
miejsc/przedmiotów/warunków w których przyszło mi żyć.

[tetu]

W pierwszej strofie pokusiłabym się o inny zapis. To samotne "ja" razi.

choć słabnie w nas puls nie szukamy uniesień
ot tyle by przetrwać czas
rozpisany w kalendarzach

Czytam jak pogodzenie się z tym co przewidywalne. Jednak brzmi tęskno, jakby peelka chciała cofnąć czas. Zawrócić.

srebrzą się szronem coraz cięższe powieki

- ładne.



Taa, czas ucieka starzejemy się i trudno się z tym pogodzić, zwłaszcza kiedy każdy kolejny maj niesie chłód i stagnację.
Fajnie jest starzeć się razem, ale tutaj wyczuwam samotność peelki. Wzruszyłaś.

[biegnąca po fali]

tetu - możemy przenieść, to nieszczęsne "ja" do kolejnego wersu.
Rzeczywiście niepotrzebnie podkreśla osobę peelki.

Lubię wzruszać


Dziękuję:)

[tetu]

Dokładnie

[biegnąca po fali]

Już.