Klara

[Tomek i Agatka]

gustowała w nakręcanych zegarach
ustawiała wszystkie - za pięć dwunasta
w razie nagłych spiętrzeń miała przygotowane
wyjścia ewakuacyjne

jak nie dać się umorusanym w kaprys
jak pokonać bryzę
nie wpadając w potok czy potop

ze słów składała wachlarze
obietnic. możliwości na krańcach rogów
rozpięta pomiędzy do granic
rozdziawiała usta co niektórym

dla nieprzekonanych miała burzę
loków spiralnie poskręcanych w kołtun
całkiem odważnych myśli i zamaszystych gestów
esów floresów pełnych rozgałęzień
śmiałych wślizgnięć i wybrzuszeń

nie mogła przecież prościej

jak przystało na wybujałą w wyznaniach
była właściwie zagmatwana
z łatwością zapętlała język w bluszcz
wczepiając dogłębnie w gardło
sednem wgryzała się w aortę

ostatecznie niczego nie można było jej zarzucić
wszystko co tylko mogło prowizorycznie łączyć - łączyła
płynnym pociągnięciem od nasady kropli

*

w zegarach uwielbiała zakrzywione przestrzenie
te małe kreseczki na obrzeżach pętli
dzielące ciąg na ułamki zagubień
domykała je dzielnie w rzęsach
rozgrzeszając całość mglistą aureolą

na jeden haust brała
wszystkie pierwiosnki wyciągnięte przed śnieżny nawias

śliniąc obficie palce - kleiła
światy złożone. z wielokrotnych odłożeń
ramion cyrklujących wokół

odchylona o kąt precyzyjnie nieustalony
próbowała na śrubę złapać. punkt zaczepienia
szczęśliwą trajektorię splotu
ciał przylegających do siebie

[eka]

Bardzo bogato ilustrowany portret bohaterki zaplatającej słowa w bluszcz. To rzeczywista postać? Zapewne, może nawet alter ego:)
Rewelacyjne masz tutaj metafory:

dla nieprzekonanych miała burzę
loków spiralnie poskręcanych w kołtun
całkiem odważnych myśli i zamaszystych gestów
esów floresów pełnych rozgałęzień
śmiałych wślizgnięć i wybrzuszeń

nie mogła przecież prościej

albo

ostatecznie niczego nie można było jej zarzucić
wszystko co tylko mogło prowizorycznie łączyć - łączyła
płynnym pociągnięciem od nasady kropli

lub tu

śliniąc obficie palce - kleiła
światy złożone. z wielokrotnych odłożeń
ramion cyrklujących wokół

odchylona o kąt precyzyjnie nieustalony
próbowała na śrubę złapać. punkt zaczepienia

(na marginesie, po co te dwie kropki w ostatnim tu fragmencie?)

Wiersz do podziwiania sprawności języka, do wielokrotnych powrotów, podpatrywań.
Pozdrawiam:)

[Nula.Mychaan]

Bardzo sprawnie operujesz językiem , to bardzo dobry portret, podoba mi się ta strofa z lokami

ostatecznie niczego nie można było jej zarzucić
wszystko co tylko mogło prowizorycznie łączyć - łączyła
płynnym pociągnięciem od nasady kropli

tego to Ci zazdraszczam

[Ava]

istna poetycka uczta. dziękuję.
Pozdrawiam

[tabakiera]

Dobrze mieć w zapasie choć pięć minut, na wypadek nagłych alarmów.
Tytułowa Klara miała wszelkie umiejętności i możliwości (również fizyczne) do przekonywania.
Zastanawiam się, żałosna to postać czy szczęśliwa.
Troszkę przypomina mi:

https://www.youtube.com/watch?v=6o6zMPLcXZ8

[tetu]

gustowała w nakręcanych zegarach
ustawiała wszystkie - za pięć dwunasta
w razie nagłych spiętrzeń miała przygotowane
wyjścia ewakuacyjne

Gotowa na wszystko. Poukładana. Bardzo dobrze.
Muszę chyba wypracować w sobie taki mechanizm, pozwala na pewien komfort.
Bohaterka twardo stąpa po ziemi, ma poczucie pewności siebie, tak przynajmniej jest postrzegana.
Jej postać z powodu całkiem odważnych myśli, esów floresów pełnych rozgałęzień, śmiałych wślizgnięć i wybrzuszeń, kojarzy się z pewną awangardą, własnym stylem i sposobem postrzegania, ale czy jest szczęśliwa? Czy to przypadkiem nie są pozory?


Kim jest Klara?

jak przystało na wybujałą w wyznaniach
była właściwie zagmatwana
z łatwością zapętlała język w bluszcz

To bardzo niepokojący fragment. Mam wrażenie że tytułowa Klara to tak naprawdę smutna i samotna postać. Chciałaby być taka, jak widzą ją inni, czyli twarda, niezależna, odważna, może nawet apodyktyczna, ale to tylko powierzchowność. Wewnątrz to krucha istota, nieszczęśliwa i dość skomplikowana. W efekcie tragiczna postać.
Tak odebrałam Klarę.
Bardzo dobry wiersz

[EdwardSkwarcan]

Podziwiam możliwości

[eka]

jak nie dać się umorusanym w kaprys
jak pokonać bryzę
nie wpadając w potok czy potop

A na dzisiejszy poranek ta fraza:)
Zauroczył ten wiersz.
I nie, nie uważam Klary za osobę nieszczęśliwą.

[Nula.Mychaan]

Najwyraźniej nie tylko mnie przyciągnęło znów pod Twój wiersz.

jak przystało na wybujałą w wyznaniach
była właściwie zagmatwana
z łatwością zapętlała język w bluszcz
wczepiając dogłębnie w gardło
sednem wgryzała się w aortę

ten fragment niepokoi, ale nie czuję samotności, ale drapieżność, tajemniczość,
to kobieta w pełni siebie świadoma