Sztandar (bez)chwały

[abandon]

Wyszczerzasz zęby, urastając w siłę,
by znowu pychy ciężkie działa toczyć,
choć zanim głową muru nie przebijesz,
nie zdołasz spojrzeć innym prawdom w oczy.

Jesteś jak żołnierz w paradzie wyższości,
stający w szranki na szermierkę słowa,
by nad chaosem niczym kurz się wznosić –
a gdy opadniesz – Pompeje zgotować.

Nie sztuka plując, trzymać się nawietrznej,
ni wściekłą bestię drażnić kijem w dłoni,
czy zadać razy ostrzem obosiecznym,
przed którym własna tarcza nie ochroni.

Nim z epitetów zdaniem się wypowiesz
i w ekskrementach zanurzysz po szyję,
wspomnij rycerzu pradziadów przysłowie:
Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe.

[tetu]

Mądry i pouczający wiersz z morałem.
Druga strofa to niezwykły obrazek i te Pompeje w tle.
Należy pamiętać, że kto mieczem wojuje od miecza ginie.
Bardzo mi się podoba.

[abandon]

Sama widzisz, jakim jestem moralistą, wybawcą świata, a imię jego... staje się moim hymnem, byle nie requiem

Dziękuję bezkonkurencyjnej komentatorce
Na kawę się piszę

Rózia dla pani

[Leon Gutner]

Wiersz ma swój urok i swoje przesłanie .

Z ciekawością L.G.

[abandon]

Podziękował Leonowi

[Ava]

Zapamiętam ten wiersz...
Pozdrawiam

[abandon]

Pamiętliwa