Kto to?

[Tomasz Gil]

używam swojego imienia
z przyzwyczajenia
tak mam w papierach
z odciskami palców
imię i twarz w nadawanych numerach

od świata segregatorów i supermarketów
tabletów etatów poetów
daleko od Absolutu
Boga za zasiekami z drutu
n i e z o b a c z y s z
korzystając z imienia

widziałem go we śnie
nadal nic się nie zmienia
już były objawienia
Pana z Brodą

w środku orzecha
ujrzałem prędkość światła
„c” się uśmiecha-
-ło do mojego echa
Jestem Tobą wiedziałem
potem znikałem

[Marcin Sztelak]

Trochę za dużo rymów, ogólnie to jednak bym poskracał, bo mimo ciekawych fragmentów trochę nużący.

Pozdrawiam.

[em_]

Rzeczywiście, trochę poskracać można,
ale pomysł niezły

[Tomasz Gil]

Nooo, długaśny jest. Na razie niech sobie wisi, zobaczę, co się da zrobić.

Dodano -- 06 cze 2017, 6:18 --

Trochę skróciłem. Co do rymów, to dość trudno mi się ogarnąć. Bo wiersz "klasyczny" na pewno to nie jest. Dałem tutaj, bo to duży "worek" na teksty.

[Ava]

Ni taki znowu długaśny
W każdym razie ciekawy. Nieustannie szukamy w naszym życiu czegoś więcej i nie chcemy być tylko kolejnym numerem w papierach.

Pozdrawiam.