Menażeria

[Marcin Sztelak]

Bohater nabity na szpilkę schnie na wietrze,
ten przenika spłowiałe okrycia przypadkowych
egzekutorów. Czynią powinność
z ledwie zauważalnym grymasem.

Profesjonalnego znudzenia.

Ziąb do szpiku, a dumne sztandary
nie nadają się do zapychania dziur
w barykadach.

Więc wciskam tam palce, szukając
skarbu — jątrzę rany. Mam za małe
pięści aby zmieścić w nich powietrze.

I rzucić na jałową glebę,
z której wyrosną ludzie bez ust,
w zamian za to z czerwoną plamką
zamiast źrenicy.

Na razie w martwym polu ostrzałów
zbierają się święci, tymczasowo
bez przydziału.

Chociaż na pewno coś się znajdzie,
z rzeczy mniej ważnych, jak narodziny
albo cudowne ocalenie.

Bohater już w formalinie,
wygląda na zadowolonego. Za szkłem,
nieprzepuszczalnym dla dźwięków.

[em_]

Według mnie brzmi bardziej jak proza,
mało poetycko...
Ale ciekawie

[Ava]

Bardzo przygnębiający obraz, ale niestety prawdziwy.

Na razie w martwym polu ostrzałów
zbierają się święci, tymczasowo
bez przydziału.

Chociaż na pewno coś się znajdzie,
z rzeczy mniej ważnych, jak narodziny
albo cudowne ocalenie.

Bohater już w formalinie,
wygląda na zadowolonego. Za szkłem,
nieprzepuszczalnym dla dźwięków.

Cały mi się podoba, a przy tym fragmencie przystanęłam na dłużej.
Pozdrawiam.