Zaczarowany flet

[alchemik]

Skąd mogłaś wiedzieć
że uwięziony więzi żywioły sprzed eonów
nadleciałaś od słońca

w starej skrytce na strychu
trafiając drogą rozświetlonego kurzu
okienkiem
echo
rozbłysk rozczarowanej świetności

wygrałaś na nim słodką melodię
wyprowadzając z miasta szczury

zostaliśmy sami
w całym Wszechświecie

wystarczająco gwiazd
a może aż nadto

melodii wciąż
mało

[eka]

Skąd mogłaś wiedzieć że uwięziony
i więzi
żywioły sprzed eonów
nadleciałaś od słońca

w starej skrytce na strychu
trafiając drogą rozświetlonego kurzu
okienkiem
rozbłysnął przez chwilę echem
świetności rozczarowanej

wygrałaś na nim (zbędna spacja) słodką melodię
wyprowadzając z miasta szczury

zostaliśmy sami
w całym Wszechświecie

wystarczająco gwiazd
a może aż nadto

melodii wciąż
mało

A co powiesz na to, Jerzy?
*
skąd mogłaś wiedzieć
że uwięziony - więzi żywioły
nadleciałaś od słońca

i w starej skrytce na strychu
drogą rozświetlonego kurzu
okienkiem
echo
błysk rozczarowanej świetności

zagrałaś na nim słodką melodię
wyprowadzając z miasta szczury
zostaliśmy sami

w całym Wszechświecie
wystarczająco gwiazd
a może aż nadto

melodii wciąż
mało

-----------------
Podoba mi się nostalgia, obrazy, przesłanie. Mimo momentami ciężkiego obrazowania to bardzo delikatna liryka na planie kontrastów. Ona opoka, ale za krótko grała.

[Nula.Mychaan]

Fajny klimat,
zauroczyła mnie ta droga rozświetlonego kurzu, ależ piękna metafora
w pierwszych trzech wersach zmieniłam wersyfikację i pozbyłabym się tego i ,
by lepiej odczytać przesłanie, chyba że go zwyczajnie nie zrozumiałam.
Dałabym tak:

Skąd mogłaś wiedzieć
że uwięziony więzi żywioły sprzed eonów
nadleciałaś od słońca

Sorry za ingerencję

[alchemik]

Tak więc obie panie stają się współtwórczyniami mojego wiersza.
Skorzystałem bowiem z obu propozycji.
Jak tu nie skorzystać, kiedy są dobre, a utwór faktycznie wymagał jeszcze ogłady.
Dziękuję Tobie Eko i Tobie Nula.

Pierwotna wersja wiersza

Skąd mogłaś wiedzieć że uwięziony
i więzi
żywioły sprzed eonów
nadleciałaś od słońca

w starej skrytce na strychu
trafiając drogą rozświetlonego kurzu
okienkiem
rozbłysnął przez chwilę echem
świetności rozczarowanej

wygrałaś na nim słodką melodię
wyprowadzając z miasta szczury

zostaliśmy sami
w całym Wszechświecie

wystarczająco gwiazd
a może aż nadto

melodii wciąż
mało

[Stella]

Ja, podobnie jak Nula, wysoko oceniam druga strofę, faktycznie, aż widać to poddasze i szeroki promień słońca rzucony na przestrzał, a w nim tańczący kurz.
Wyjście ze swoistego letargu widzę. Niechże będzie i taka metafora, jak ten czarodziejski flet, choć konotacja z Hammelin też mi się nasuwa i to mi dużo mniej pasuje

[alchemik]

Stello, flecista z Hameln jest metaforą.
Nie chodzi o wyprowadzenie szczurów.
Bardziej złych języków.

Chodzi o pozostawienie wolnej przestrzeni dla miłości.
Nie wiem, dlaczego nie podoba się Tobie taka metafora.

Jurek

[Stella]

Mam uraz do tej baśni. Pewnie też ze względu na zakończenie.
Klątwa szóstego zmysłu.

[Marcin Sztelak]

Szczęśliwy ten kto pozostaje z drugą osobą we wszechświecie, choćby na moment...
Ładnie Jurku.

Pozdro.

[eka]

więc obie panie stają się współtwórczyniami mojego wiersza.

W żadnym wypadku, z mojej strony tylko sugestia do samodzielnego edytowania;)

[Nula.Mychaan]

Jerzy jaka współtwórczyni?
Toć to Twoje autonomiczne dzieło
Akurat mi ten flecista z Hameln bardzo się podoba, ale ten kurz dał mi takie wrażenie impresjonizmu,
takie uchwycenie chwili, bardzo obrazowe i piękne