Wykopaliska ("Ostrów")

[skaranie boskie]

wygasłe paleniska, samotność i spokój.

To jedyny wers, w którym coś zazgrzytało rytmicznie.
Poza tym płynie jak z nut.

Bardzo ładnie namalowałeś obraz pradawnej osady.
Nawet szczegóły zgadzają się z małpią pamięcią.

Pozdrawiam

[misza]

Witaj Fioletowa Małpo

Natychmiast wychwyciłeś to, co Miszę gryzie w tym wierszu.
Gdybym pisał na papierze, byłoby już mnóstwo skreśleń i poprawek w tym miejscu.
A zawsze jest coś do zrobienia. I bardzo dobrze.
Najbliżej mi do rozwiązania: " wygasłe paleniska i bezludny spokój"
No ale, czy może być "bezludny spokój"?
Serdeczne pozdrowienia

P.S. Zmieniłem. A co mi tam! Najwyżej (albo najniżej)

[skaranie boskie]

Łąka czeka cierpliwie od rosy spotniała,
na spóźnionych wędrowców wracających z mroku.
Dawno temu odeszli, lecz ona została,

wygasłe paleniska i bezludny spokój.
Na piachu garście skorup i kości jagnięce,
ślad sadzy na kamieniu o spalonym boku .

Przyjrzałem się temu jeszcze raz.
Co powiesz na małą korektę interpunkcji?
I przy okazji przyszedł mi pomysł na ten "spokojny" wers.

Łąka czeka cierpliwie od rosy spotniała,
na spóźnionych wędrowców wracających z mroku -
dawno temu odeszli, lecz ona została;

bezludne paleniska i wygasły spokój -
na piachu garście skorup i kości jagnięce,
ślad sadzy na kamieniu o spalonym boku .

Ponieważ konstrukcja tych zwrotek jest dość skomplikowana, pobawiłem się interpunkcją, żeby zamknąć ją w jednym, złożonym zdaniu. Oczywiście to tylko sugestia, żadna prawda objawiona.

[misza]

Myślę, że to bardzo dobry pomysł
Z dobrych pomysłów należy korzystać

[skaranie boskie]

No to korzystaj Waść. Bez skrupułów.

[Gloinnen]

Moim zdaniem to przepiękny wiersz.
Zawsze czytam Twoje teksty z ogromnym zaciekawieniem.
Interesuję się trochę archeologią, pre-historią, choć bardziej po amatorsku, ale czytam co nieco na ten temat, jeśli czas mi pozwala. Dlatego chętnie zanurzam się w Twoje klimaty.
Jak zwykle w Twoich wierszach pojawia się nuta dekadencka, przemijanie to chyba jeden z Twoich ulubionych motywów. Na ruinach dawnych kultur można bardzo mocno odczuć właśnie znikomość ludzkiej egzystencji, jej ulotność. Życie człowieka skojarzyło mi się z powiewem wiatru, który omiata przez krótką chwilę przedmioty, rzeczywistość. I już go nie ma, tylko właśnie te przedmioty zostają po to, aby dotknęły ich kolejne podmuchy.

Piękna pointa.

Warto zachować ten paciorek, wydaje się może, że to bardzo niewiele, ale bywa, że znaczy dużo więcej, niż nam się z pozoru wydaje.

Pozdrawiam serdecznie,


Glo.

[misza]

Witaj Elfico!
Bardzo się cieszę z Twoich odwiedzin
Tym bardziej, że interesujesz się najdawniejszymi dziejami i archeologią. Ja również trochę po amatorsku,
chociaż z historią mam bliższy kontakt z racji wykonywanej profesji.
Masz rację. To w gruncie pretekst, dekoracja. Przecież interesują mnie ludzie i ich losy,
a nie przedmioty, które pełnią rolę rekwizytów i stanowią część scenografii.
Na scenie jest człowiek.
Serdecznie pozdrawiam

Misza