Cząstkowa teoria wojny

[Marcin Sztelak]

Ja, proszę pani, nie tańczę.
Zresztą tak naprawdę nie istnieję.

Jako pełniący funkcję ofiary
nie szukam zrozumienia, może jedynie odrobiny
chleba, ukradkiem rzuconego do stóp.

Zjem wśród zgliszczy, które pieszczotliwie nazywam
domem. Tak jak tę lalkę bez rąk
— synkiem.

O, na tej fotografii są wypalone miejsca,
można w nich umieścić kogokolwiek.
Nawet żyjących.

Tak, nadal mam marzenia, na przykład ciszę,
bez natrętnych szeptów.
Ale takie piękne niebo nad głową, że szkoda
mówić. Zresztą milczenie ostatecznie
wypełni przestrzeń.

Nie, proszę pani, również wcześniej
mnie nie było.

[Gorgiasz]

Ciekawe.

Tak jak tą lalkę bez rąk

"tę lalkę".

[Hosanna]

nie szukam zrozumienia ... oj kokietku

może z wiekiem szukamy mniej , ostrożniej , rozsądniej
ale nasza natura jest społeczna
chcemy sie dzielić myślami
oczywiście zrozumianymi

podoba mi się jednak ten wiersz
o dziwnym stanie starości
z jego schyłkowym urokiem i absolutną równością istnienia z najmłodszymi i piętrem rozrodczym

[eka]

Tak, nadal mam marzenia, na przykład ciszę,
bez natrętnych szeptów.

Ból Twoich wierszy...
Szacun, Marcin.

[biegnąca po fali]

Zostałam bez słów, Marcinie.
Brawo!

[Ania Ostrowska]

"Ale takie piękne niebo nad głową, że szkoda mówić" - od kilku dni mam takie niebo na wyciągnięcie ręki, że po pyzaty księżyc można sięgnąć jak po dojrzałą pomarańczę. Cudny wiersz.

[lczerwosz]

Ciekawa choć bardzo cząstkowa. Ale niech ogólną teorię tworzą króle i generały. A MOŻE LEPIEJ NIE.

Co do technikalnii, to detalicznie:

Ja, proszę pani, nie tańczę.
Zresztą tak naprawdę nie istnieję.

Jako pełniący funkcję ofiary
nie szukam zrozumienia, może jedynie odrobiny
chleba, ukradkiem rzuconego do stóp.

Zjem wśród zgliszczy, które pieszczotliwie nazywam
domem. Tak jak tą lalkę bez rąk <-- tę
— synkiem.

O, na tej fotografii są wypalone miejsca,
można w nich umieścić kogokolwiek.
Nawet żyjących. <-- bardzo ciekawe uogólnienie, to jak: niepotrzebne skreślić

Tak, nadal mam marzenia, na przykład ciszę,
bez natrętnych szeptów.
Ale takie piękne niebo nad głową, że szkoda
mówić. Zresztą milczenie ostatecznie
wypełni przestrzeń. <-- tu bym drastycznie ograniczył liczbę słów, bo robi się przegadane
np. tak:
Moim marzeniem jest cisza.
Będzie pięknie, że szkoda mówić.
I tak za chwilę milczenie
wypełni przestrzeń.

Ostatecznie

Nie, proszę pani, również wcześniej
mnie nie było.

[Nula.Mychaan]

Marcinie to piękny wiersz, świetna klamra a strofka z milczeniem aż boli
i tak właśnie powinno być

[Ava]

To prawda... Ten wiersz boli...

[biegnąca po fali]

Boli i przyciąga. Dlatego znowu tu jestem.