Habitat

[Marcin Sztelak]

Taniec i muzyka przyciągają demony,
podniecone. Więc tańcz i śpiewaj kobieto,
upadniesz, a jeśli ktoś poda ci rękę
odrąbiemy ją w przedramieniu.

Zgrabny przepis na życie pozagrobowe
wszyty po wewnętrznej stronie
testamentu.

W którym same kłamstwa, od początku
aż po podpis. Jawne fałszerstwo,
ale potomni i tak nie wierzą już w słowo,
wyplute na wiatr.

Więc wznosimy szklanki, półpuste i półpełne
— przeklęta względność.
Z toastem za zmarłych bezpotomnie
rodziców i dziadków.

Kobieto, zapraszamy do ogrodu na małe co nieco.
Przyda się nim zapadnie wyrok, bezapelacyjnie
niesprawiedliwy.
Zresztą ostrza już lśnią, gotowe do użycia.

[witka]

Piękny melanż.

[Ava]

Marcinie, to wiersz, który wzbudza niepokój... wszystko już zaplanowane... i wszystko tchnie beznadzieją.

Pozdrawiam.
Bardzo lubię słowo habitat* i jeden z moich wierszy też ma tak na imię

[eka]

Ziemskie siedlisko.
Okrutne bios i wpisane w nie historia związku bezpotomnych... rodziców.
Robi wrażenie, mocne.