kiedy morze wychodzi na ląd

[biegnąca po fali]

tracę grunt pod stopami
i już wiesz nie uniosę słów
dlatego o nic nie pytaj

wyolbrzymiona zahaczam o absurd
lęgną się w głowie nasze dzieci dom
nawet Bóg w którego mogłabym uwierzyć

to wraca z każdą pełnią
przybywa światła w oknach
i znowu chcę budować
pierwsze zdania jak mosty
z których żaden nie przetrwa do świtu

stwarzam pozory
i tarcza przepływa pomiędzy palcami
odarta ze wskazówek
święci się chwila

woda obmywa stopy

[point of view]

... kapitalna ta chwila, która sie świeci fajnie, że Bóg z wielkiej litery... myślę, że to jeden z ostatnich tak pisany...

[biegnąca po fali]

fajnie, że Bóg z wielkiej litery... myślę, że to jeden z ostatnich tak pisany...

Myślę, że nie. Przynajmniej nie u mnie.
Dziękuję:)

[witka]

https://www.youtube.com/watch?v=x0VpBVKwKUM

[Marcin Sztelak]

Wszystko jest chwilą, chociaż czasem boli do końca, a morze? Zawsze wchodzi na ląd...
Bardzo dobry kawałek smutku.

Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

witka - dzięki za muzę:)

Marcinie - dziękuję za czytanie:)



Po kawusi dla Panów

[tabakiera]

Moim zdaniem przegadałaś, Ewo.
Czwarta strofa niepotrzebna.
Jej pierwszy wers "udosławnia" treść poprzednich, a święcenie się chwili wydaje mi się wtórne i banalne.

[biegnąca po fali]

W sumie... gdyby skończyć na trzeciej też by było dobrze

[tetu]

Zastanawiam się nad tym wierszem Ewo. Osobiście kończę czytanie na mostach,
które same w sobie są rodzajem przeprawy, a z czym poniekąd boryka się peelka. Zostawiłabyś więcej wolnej przestrzeni do zamysłu. Moim zdaniem byłoby niejednoznacznie i bardziej interesująco.
W 7w "to wraca" raczej zbędne.

[biegnąca po fali]

Ok, tecia. Skrócimy.
Dziękuję.