wszystko się mieści
jak pomiędzy twoim szeptem
a porami roku
wiosną
szerzej otwieram oczy
nieprzywykły do wyblakłej zieleni
w której przepadł cały natłok ciebie
z jakiegoś powodu skracasz czas
letnio-jesienne słońce rzuca półcień
i uczę się istnieć
po drugiej stronie zmarzniętego szkła
światło zdjęte z krzyża
w ramach okna
-
tetu
- Posty: 1217
- Rejestracja: 03 gru 2016, 9:44
w ramach okna
Ostatnio zmieniony 14 cze 2017, 23:49 przez tetu, łącznie zmieniany 1 raz.
-
eka
- Moderator
- Posty: 10470
- Rejestracja: 30 mar 2014, 10:59
Re: w ramach okna
Tetu, rozumiem, że to liryka roli, peel bowiem używa formy nieprzywykły .
Ewentualnie po prostu chodzi o człowieka i adresata - Boga.
Delikatność kresek relacji pór roku i odbiorczych nastrojów, w które wpisane jest znacznie więcej.
Ewentualnie po prostu chodzi o człowieka i adresata - Boga.
Delikatność kresek relacji pór roku i odbiorczych nastrojów, w które wpisane jest znacznie więcej.
-
Gorgiasz
- Moderator
- Posty: 1608
- Rejestracja: 16 kwie 2015, 14:51
Re: w ramach okna
Bardzo ładne i sugestywne. Szczególnie piękna ostatnia strofa.
-
witka
- Posty: 3121
- Rejestracja: 28 wrz 2016, 12:02
-
anastazja
- Posty: 6176
- Rejestracja: 02 lis 2011, 16:37
- Lokalizacja: Bieszczady
- Płeć:
Re: w ramach okna
Najbardziej ostatnia. ładnie 
A ludzie tłoczą się wokół poety i mówią mu: zaśpiewaj znowu, a to znaczy: niech nowe cierpienia umęczą twą duszę."
(S. Kierkegaard, "Albo,albo"
(S. Kierkegaard, "Albo,albo"
-
Ania Ostrowska
- Posty: 503
- Rejestracja: 25 lut 2012, 17:21
Re: w ramach okna
jak pięknie wykorzystałaś symbolikę okna.
Mocny ostatni wers, kiedy się mu przyglądam czytając wiersz ponownie i znowu, wydaje się już naturalną częścią, ale gdy czytałam pierwszy raz, walnął mnie po głowie, bo już sama przerzutnia:
"i uczę się istnieć
po drugiej stronie zmarzniętego szkła"
wystarczyłaby za finał. A tu jeszcze światło z krzyża. Świetnie się ten ostatni wers komponuje z tytułem w moim odczycie, bo ja w Twoim wierszu zobaczyłam szpitalny pokój i przewlekle chorego z łóżkiem usytuowanym naprzeciwko okna. Takiego okna starego typu, podzielonego na cztery części, dwie prostokątne szyby w dolnej części i dwie kwadratowe szybki w górnej. Kiedy nocą zapala się na zewnątrz latarnia, "światło z krzyża" przestaje być przenośnią.
Pozdrawiam
Mocny ostatni wers, kiedy się mu przyglądam czytając wiersz ponownie i znowu, wydaje się już naturalną częścią, ale gdy czytałam pierwszy raz, walnął mnie po głowie, bo już sama przerzutnia:
"i uczę się istnieć
po drugiej stronie zmarzniętego szkła"
wystarczyłaby za finał. A tu jeszcze światło z krzyża. Świetnie się ten ostatni wers komponuje z tytułem w moim odczycie, bo ja w Twoim wierszu zobaczyłam szpitalny pokój i przewlekle chorego z łóżkiem usytuowanym naprzeciwko okna. Takiego okna starego typu, podzielonego na cztery części, dwie prostokątne szyby w dolnej części i dwie kwadratowe szybki w górnej. Kiedy nocą zapala się na zewnątrz latarnia, "światło z krzyża" przestaje być przenośnią.
Pozdrawiam
-
tetu
- Posty: 1217
- Rejestracja: 03 gru 2016, 9:44
Re: w ramach okna
Gorgiaszu, bardzo dziękuję za przychylny komentarz, to dla mnie zaszczyt
Avuś, thank you
Wicia, dzięki za obecność i podobanie, serdeczności
An, cieszę się
Ania, nie wiem co powiedzieć. W tym momencie zabrakło mi słów. Dokładnie finałem był wiersz bez ostatniego wersu, długo, długo. W końcu doszłam do wniosku że to mi nie wystarcza. Dołożyłam światło z krzyża.
A Twoja interpretacja? Czy Ty byłaś w mojej głowie? Jeszcze mnie nikt tak nie odczytał. Idealnie trafiona!
Avuś, thank you
Wicia, dzięki za obecność i podobanie, serdeczności
An, cieszę się
Ania, nie wiem co powiedzieć. W tym momencie zabrakło mi słów. Dokładnie finałem był wiersz bez ostatniego wersu, długo, długo. W końcu doszłam do wniosku że to mi nie wystarcza. Dołożyłam światło z krzyża.
A Twoja interpretacja? Czy Ty byłaś w mojej głowie? Jeszcze mnie nikt tak nie odczytał. Idealnie trafiona!
