Pośród drzew skrzypień

[Grafoman]

Gdzie tamte włosy? W liściach, w koronie
złego buku wioną pajęczyną.
Słońce przebija przez białe skronie
brzozy, po której uśmiech czyjś spłynął.

W spękanym garnku zostały ręce,
a ślady stóp odbiły się w mleczu;
ptaki na niebie unoszą serce,
popiół myśli wiruje po piecu.

Dawnych zapachów pełne są szafy,
w lustrze zostało samo odbicie.
Dźwiękami rozgiętej przez wiatr blachy
wędruje głos twój pośród drzew skrzypień…

[lczerwosz]

Bardzo nieregularny rytm, policzę sylaby

Gdzie włosy? W liściach, w koronie 8
starego buku wioną pajęczyną. 11
Słońce ogrzewa białe jej skronie – 10
tej brzozy, w której uśmiech zaginął. 10

W spękanym garnku zostały ręce, 10
a ślady stóp odbiły się w mleczu; 10
ptaki na niebie niosą twe serce, 10 twe, twych, twoich - 3 podobne zaimki obok siebie
twych myśli popiół wiruje po piecu. 11

Twoich zapachów pełne są szafy, 10
w lustrze zostało samo odbicie. 10
Dźwiękami giętej przez wiater blachy 10 --< wiatr, widać, że użycie wiater jest tu na siłę
wędruje głos twój pośród drzew skrzypień... 10

[Leon Gutner]

Tej brzozy , jej skronie, twych myśli, twe serce czynią tekst dosyć niezręcznym .
Dobrze jest unikać tego typu zestawień oraz wszelkich innych me, twe, mej, swej itp. itp.
Nie powiemy do kogoś twe oczy - tylko twoje oczy.
Rytmikę ogarnął Leszek powyżej .

Z uszanowaniem L.G.

[Henryk VIII]

Piękne obrazy! Jest to wręcz malarski tekst. Nie zgadzam się z przedmówcami, iż wiersz rymowany musi być regularny, istnieje wszak w literaturze rozróżnienie na regularny i nieregularny wiersz, a to przyznaje " odgórnie" tym nieregularnym utworom również rację bytu.
Bardzo mi się ten tekst podoba! Nieraz doń wrócę, by poczytać. Przesyłam skromny i

król Henryk VIII