Celebrytony

[Paweł D.]

Słońce w kosmos śle fotony,
no a taki celebryta,
że się retorycznie spytam,
co rozsiewa na wsze strony,
jeśli nie celebrytony?

One blask przenoszą jego,
obraz twój zmieniają w głowie,
że nim się obejrzy człowiek-
- jego własne wątłe ego
sypie się jak z klocków lego.

Widzisz czego nie widziałeś:
świat zwierciadło ci podsuwa,
w piekło ocen się obsuwasz
i porównań z owym ciałem
celebryty doskonałym.

Tańczy swój na lodzie taniec:
jego gęba jest z botoksu,
biały uśmiech z grama koksu,
po czerwonym mknie dywanie
prosto z diabłem na spotkanie.

[Leon Gutner]

Nie moje to klimaty ale w temacie który został poruszony wiersz wyszedł całkiem dobrze .

Z ciekawością L.G.

[Paweł D.]

Dziękuję. Pozdrawiam.

[Stella]

Moje klimaty też nie, ale rytm i treść świetnie podane.

[Paweł D.]

Dziękuję, miło mi.