Locha

[Paweł D.]

To zazwyczaj dzieje się
bez świadków:
stado dzików
w przytulonym do osiedla
zagajniku.

Pierwsza zjawa:
dzika locha łeb wystawia
na świat ludzi,
ryć i bruździć
po śmietnikach.

Las betonu, asfaltu strumienie,
ślepia kotów, i nikt jeszcze nie wie.
Jej kształt czarny
pod światło latarni
zastyga...

...i nagle:

do biegu się zrywa,
choć nikt jej nie goni:
od ciszy odrywa
się wrzawa pogoni,

dalekich wystrzałów
i psów ujadanie,
zew rogów myśliwskich,
widelce, półmiski,

darz bór i szklenice
już w uszach jej brzęczą,
huk bliski, grunt śliski,
ogarom kły sterczą.

Warchlaki-pędraki,
ach, co z wami będzie!
Do lasu! Do lasu!
Tam larwy, żołędzie,

poziomki, korzenie,
woń mchu i darniny,
i wszystko co dobre
dla dziczej rodziny...

Już w lesie bezpieczna,
przygasa powoli
tej nieprawdziwej żar
w mózgu pogoni...

I drgnęły jej słuchy,
złowiły trzask suchy:
upadła, zaryła,
psów zgraja zawyła,

... i ciemno...

Jej głowa na ścianie
ozdobi mieszkanie:
bo dobrze gdy dzikie
zachwyca cię piękno.

[lczerwosz]

Nie uporamy się z problemem ferm zwierząt hodowanych na mięso i odławianych w polowaniach. Śmierć jest zawsze taka sama.
A ludzie mają po prostu przestać jeść mięso.

Technicznie. Co to jest Las betonu? Betonowy las? Dopełniaczowa forma wydaje się nieuprawniona.

[Paweł D.]

To osiedle. Dla mnie to bardziej wiersz o naszej dziwnej skłonności do polowań dla sportu.

[Leon Gutner]

W zasadzie wiersz rymowany cierpi na brak podobnych tematów .
Nie jest specjalnie tak tematyczny ale nie mam też nic przeciwko temu jeśli tylko wszystko jest zapisane starannie .
A to jest zapisane ciekawie i starannie .

Z uszanowaniem L.G.