Zaduszki etruskiego

[Alek Osiński]

Zanim zostaniemy zapomniani, przemieni się nas w kicz.
Kicz jest stacją tranzytową pomiędzy bytem a zapomnieniem*


Zanieśliśmy etruskiego do kościoła
a on słabosiny skonał jak brzoza
w doniczce, ale wcześniej zawiązał
węzeł w korze.

Zanieśliśmy etruskiego na stos w kominku
wierzymy, on się jeszcze odrodzi
w czwórkach i ósemkach, on jeszcze
powie.

Zanieśliśmy etruskiego na cmentarz
a on się skrzywił, mamy z niego
spory dół, ziemia jest trochę
płocha, trochę uśmiechnięta.


*Milan Kundera - Nieznośna lekkość bytu

[Marcin Sztelak]

I drugi twój świetny, tak trzymać
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Mnie się też podoba.

Zanieśliśmy etruskiego na cmentarz
a on się skrzywił, mamy z niego
spory dół, a ziemia jest trochę
płocha, trochę uśmiechnięta.

Tutaj bym zrezygnowała z drugiego "a".

Poza tym - przeczytałam z zaciekawieniem. Ta ziemia płocha i uśmiechnięta - według mnie symbolizuje beztroskę otaczającej nas natury, przyrody. Jakbyś objaśniał niezwykłą zagadkę odwiecznych cykli, od umierania do narodzin, od rozpaczy do nadziei.

W obliczu tego, co dla nas jest dramatem, spokój, harmonia, witalność emanująca z otoczenia, staje się źródłem radości życia, wyciszenia, uśmierzenia bólu. Dzięki, Al.

Pozdrawiam,


Glo.

[Alek Osiński]

Masz rację Glo - drugie a zbędne, zaraz wyrzucę,
dziękuję pięknie za opinię

Marcinie Tobie też

Pozdrowienia

[czochrata]

niezły tekst

[ble]

No, bardzo. Piszesz po brzegach papieru, trochę po haikowemu rysujesz obraz nie wprost, choć zdarzenia oczywiste.
'Skrzywił' czytam podwójnie. A ta ziemia tak płocho się zwykle usypuje jak panna w żorżetowej sukni.

Pozdrawiam

[Alek Osiński]

A ta ziemia tak płocho się zwykle usypuje jak panna w żorżetowej sukni.

Utrafiłaś w sedno, dziękuję i pozdrawiam

Czochrata, też dziękuję

[Qń Który Pisze]

Nie jestem pewien, czy Etruskowie tutaj zostali użyci, jako pewna nacja, która uległa zapomnieniu, czy może chodzi o coś zupełnie innego
Etruskowie znani byli z malowideł ściennych i qnie były u nich najczęściej malowane na niebieskio... czy tutaj trzeba upatrywać porównania z kiczem?
Nawet i Qnie potrafią nieraz niezakminić
Ale wiersz robi wrażenie uporządkowanej całości i logicznie zmierza do Qń-ca

spory dół, ziemia jest trochę płocha, trochę uśmiechnięta.

ten fragmencik ma swój smaczek

[Alek Osiński]

Tak Qniu, niewiele wiemy o etruskach, poza specjalistami, mogą się kojarzyć
z niebieskim koniem, o którym piszesz, z kilkoma innymi, oderwanymi i nic
dziś nie mówiącymi rzeczami, to jest właśnie ten kicz, który zostaje po
zupełnie realnym życiu, też zresztą przelotny, napis, dedykacja, metafora...
chociaż z drugiej strony od dawna pewnie znowu żyją między nami i też
niewiele wiedzą o swoich niebieskich koniach.

Pozdrawiam

[e_14scie]

jeśli kiczem, nazwiemy swoiste relikwie, czy to pamiątki, czy inne pozostałości, to ja się z tekstem identyfikuję.
Zapis, świetny.
Uznanie Al