On już się narodził

[Paweł D.]

On już się narodził z nędzy,
już twój dom okrąża, między
drzewami czai się w mroku,
liście głuszą odgłos kroków.

W myślach bierze twoją żonę
w twoim raju najeżonym
niczym psy spuszczone w nocy,
gdy je zbudził trzask gałązki,

który znów wziąłeś za lisa;
alarm masz i pod polisą
smacznie śpisz, planujesz urlop -
- spokój ten nie potrwa długo.

On zna rozkład twoich godzin,
wie o której, dokąd chodzisz,
gdy z rodziną jesz kolację
on cię z drzewa widzi właśnie.

W twojej twierdzy ślepe oczy
noc wilgotną ciemność sączy,
poza murem okna brodzą
gdzie się tacy jak on rodzą.

[Leon Gutner]

W piekiełku rzecz jasna tacy się rodzą.
Może i z nędzy - kto wie .

Z uszanowaniem L.G.

[Paweł D.]

Często i gęsto. Można to też potraktować jako metaforę.