Ελληνίδα γυναίκα (drabble)

[Stella]

W moich żyłach płynie lawa z Milos.
Mam oczy w odcieniu jej wód, włosy skręcone i ciemne, jak ziarna karobu.

Cyklicznie, uciekam na krótko do południowych korzeni, nim kolejna zima zdąży mi spowolnić puls, schładzając opalone w Ormos Milou ciało.

Tutaj jest tak chłodno...
W trzeciej dekadzie listopada krew gęstnieje.
Miesza się z żywicą moich drzew, a te próbują ocalić mi życie, kiedy szybko zapadają ciemności i męskie nieprawo-mocne wyroki.

Nie mogę tu dłużej zostać.
Wkrótce odpłynę.
Słońce wejdzie we mnie, jak dawniej nasienie wulkanu w ciepłe morze.
Obróci w pył. Wtopi troski w białe skały.

Nie wołaj. Gwiazdy spadając głuchną.

[lczerwosz]

gwiazdy spalone do postaci popiołu?

[MARCEPAN]

Cóż, w moich żyłach płyną kryształki lodu północnej Norwegii, gęsty, klonowy syrop Kanady i szadź Alaski mrozi mi czoło. Półmrok listopada i grudnia rozpala mi zmysły niczym gorące słońce Grecji Tobie. Zapadam się w fiordach niczym Arab w gorących piaskach Sahary, żuję w myślach suszone łososie kiedy Ty marzysz o błyszczących w słońcu oliwkach. Tak pięknie się różnimy, że spotkać możemy się tylko gdzieś w połowie drogi. Może byłby to wrzesień? Jeszcze nie mroczne dni, ale już i nie gorące jak w lecie? Alpy, bo są pomiędzy Grecją a Norwegią?
Idziemy odległymi drogami, Ty dalekim południem z opaloną skórą, ja północnym szlakiem w krystalicznie zimnym powietrzu patrząc na słońce jak na odległą, zimną gwiazdę.
Ale cel mamy ten sam. Dotrzeć do słowa, opisać promień światła i tańczące w nim okruchy pyłu. Przepuścić garść piachu przez palce i opisać wrażenia jakie temu towarzyszyły. Zobaczyć, poczuć, przeżyć i wykuć stalowe, nieśmiertelne zdania. Obracać je, pokazywać innym, pytać czy widzą i czują tak samo.
Daremny trud opisywania wszystkiego...
Kto pierwszy zaczął? Kto z mowy stworzył głoski i litery, wydłubał je w jaskini, później na wysuszonej zwierzęcej skórze i dalej... Na mniej trwałym papirusie.
Kto ostatni skończy? Kto spisze ostatnią myśl, ostatnie wrażenie, ostatnie przeczucie wątłej jak mimoza intuicji i zgasi światło?

[alchemik]

Przepiękny komentarz, MARCEPANIE.
Godny utworu.

Gwiazdy spadając, ogłuszają, ale nie jest im dana głuchota.
Oślepiają, choć same są światłem.
Rozumiem komety, które spędzają większość swojej wieczności jako bryłki lodu.
Dopiero cykliczne zbliżanie do słońca rozplata im warkocze.
Dokąd zmierzasz Atalanto?
Strzały z Twojego kołczanu szyją nie tylko serca wrogów.
Minęłaś już omegę alfę i centaury.
Pozaukładowa.
Może zwiążesz się jednak z Heliosem?
Mam na tej planecie pory roku do wyboru. Przede wszystkim jednak serce, które tylko czeka na grot ze spiżu osadzony na gałązce oliwnej.
Wiem, zbyt często przeglądam się w chłodnym Bałtyku.
Jednak nie żegnam. Zawsze witam.

[Stella]

Bardzo Wam dziękuję za piękne komentarze

[MARCEPAN]

Cała przyjemność po naszej stronie

[Stella]

Jeszcze raz dziękuję i żegnam się
Pozdrawiam.

[lczerwosz]

żegnam się

do następnego drabbla

[alchemik]

Nie cierpię pożegnań. Pożegnania są jak cząstkowe umierania. I tylko nadzieja na kolejne powitania odsuwa śmierć mózgową. Piszesz, Stello, świetne, poetyckie teksty wyrwane z duszy. I tak jak Leszek, oczekuję następnego.
Jurek

[Gruszka]

Heh Stello, nie umiem tak pieknie komentować jak moi poprzednicy.
Ale jestem pod wrażeniem Twojego drabble i ... to "żegnam" jest takie.... No wiesz...
Serdecznie...