Godzina wilka

[Ewa Włodek]

Znów się zakradła noc nieuchronna krokiem bezgłośnym,
już mnie owinął lepkim kokonem półsen nieznośny.

W upiornym świetle szmer rozmów płynie, wódki opary,
i nie wiem nawet, czy to sny tylko, czy już koszmary.

Na czarnym blacie leżą oparte splecione dłonie,
i patrzą na nie płomienne róże wzrokiem Gorgony.

A zakazane usta w półmroku śmieją się do mnie,
i szukam oczu, których nie mogę sobie przypomnieć.

W nawie – kadzidło, kapłan unosi krążek perłowy,
i strach, czy zdołam przed świętokradztwem uchylić głowę.

I młoty w skroniach. I ciasna obręcz uciska szyję.
Błysk. Mokre czoło. Pot ciało ziębi. Świt. Żyję… Żyję?



godzina wilka - w medycynie określnie na czas przed świtem, kiedy to notuje się najwięcej zgonów

[Miladora]

Równiuteńko 15 - 5/5/5.
A treść?
Coś w tym jest, że śmierć bywa nocnym łowcą. Zakrada się po cichu, gdy zmęczone, bezbronne w półśnie ciało nie może się bronić... A może nawet poddaje się, chcąc odejść razem z ciemnością? Pod jej osłoną?
Zmusiłaś mnie do zastanowienia, o jakiej porze chciałabym odejść... I myślę, że z zachodem słońca...
Ale tę "godzinę wilka" nazywa się także "godziną rozpaczy", kiedy tak trudno doczekać świtu...
I ten klimat odnajduję u Ciebie.

Dobrego, Ewuńka.

[Leon Gutner]

A zakazane usta w półmroku śmieją się do mnie,
i szukam oczu, których nie mogę sobie przypomnieć.

Genialne - to co na górze . A całość znakomita .

Obszerniej nieco ale wracasz do Formy .
W pełnym wymiarze .

Z uszanowaniem L.G.

[ble]

Brawo za 'Godzinę wilka'. Dobrze Ci w rytmie i rymie, Ewo

A u mnie godzina wilka w styczniu, po siedemnastej. Z cienia wiele wilków i zmor, pozdrawiam

[e_14scie]

godzina czwarta rano

bardzo płynny, równiutki wiersz.
Czytając, miałam wrażenie, że wersy się skradają. Wywołałaś nastrój, Ewo.

[Ewa Włodek]

Zmusiłaś mnie do zastanowienia, o jakiej porze chciałabym odejść... I myślę, że z zachodem słońca...
Ale tę "godzinę wilka" nazywa się także "godziną rozpaczy", kiedy tak trudno doczekać świtu...
I ten klimat odnajduję u Ciebie.

ach, Mila, ja bym - po namyśle - chyba jednak wolała przed świtem...Żebym nie musiała na niego czekać...

A wiersz- miałam kiedyś mniej więcej taki sen...



och, Leonie, Ty mnie jednak rozpieszczasz...Jakże ja Ci się odwdzięczę?



tak, przeczytałam, Ble, świetny wiersz ...A zmory - faktycznie - wyłażą, kiedy chcą...



och, Ewo, czwarta rano...Było kilka takich dni, kiedy budziłam się o czwartej, i zastanawiałam: przyjdzie świt, czy wczesniej podejdzie biała dama... A ten nastrój - ja tylko nieudolnie próbowałam oddać to, co czułam we śnie...


Najpiękniej, jak umiem, dziękuję Wam moi Kochani, że byliście u mnie, ofiartowaliście czas wierszykowi i powiedzieliście tyle dobrych, mądrych słów...Samo ciepło Wam posyłam...
Ewa

[atoja]

godzina wilka nie taka straszna
mądre zwierzę a przypisują mu wszystko co złe
Twój wiersz Ewo ze względu na swą mroczną treść zatrzymuje na długo...

[Gajka]

Świetny wiersz...
Tłumaczenie pod wierszem "godzina wilka " zmroziło mnie zupełnie

[Nicol]

No to dobrze wiedzieć co to za godzina i w ogóle
I za upór do życia

[Ewa Włodek]

ano, Atojo, masz rację, masz - zwierzęta są bez grzechu, to my przenosimy na nie nasze wady i przywary...



aaa, Gajko, jakże mi miło, że Ci się spodobał...A mrozić - broń Boże, nie chciałam...



fakt, Nicol, o tej godzinie nie zawsze wiemy, a jak juz wiemy, to wolimy nie pamiętać...


Moje Najmilsze Panie , nawet nie wiecie, jak wielką mi frajdę sprawiłyście tym, że zaglądnęłyście do wierszyka i dałyście mu Swój czas i uwagę...A Wasze serdeczne, miłe słowa o nim - jakże cię cieszyłam, czyutając. Dziękuję Wam najpiękniej, i całe mnóstwo ciepła posyłam, z uśmiechami...
Ewa