autopsja II

[Arti]

Tekst czasowo usunięty za wiedzą administracji.

[Mirek]

Arti doszedłem do trzeciego piwa i ... idę na piwo jak wrócę dokończę
a tak po za nie lubię tasiemcowych wierszy bo wiersz to moim zdaniem kwintesencja obrazu moment złapany i zatrzymany jak muszka utopione w bursztynie
ale to moje wrażenie na teraz
zobaczymy jak będzie potem

[Alek Osiński]

odniosłem wrażenie, że to bardziej kabaretowy tekst
wolę jednak jak się bardziej streszczasz;)

[Arti]

Mirku: standardowy wiersz to trochę inna bajka
dzięki za próbę

Alos: zawsze pisałem o rzeczach smutnych w sposób tylko i wyłącznie smutny
to pomieszałem konwencje, a co wyszło to wyszło...

dzięki za czytanie

[Gloinnen]

Czytałam ten wiersz kilka razy, ze względu na rozmiar tekstu. Bardziej widzę go jako cykl poetycki. Każda z części mogłaby zaistnieć autonomicznie, jako odrębny tekst, a jednocześnie razem świetnie się uzupełniają, przenikają, połączone kilkoma wiodącymi leitmotivami.

Wróciłam do wiersza z nowym spojrzeniem.
I dobrze, bo jeszcze dwa miesiące temu pewnie bym go nie doceniła.

Dziś bardzo mi się spodobał.

Najbardziej te fragmenty:

light wraca naćpany do domu
siada przed klatką schodową
i wykonuje dwadzieścia telefonów

potrzebuję kogokolwiek
by z nim chwilę posiedział

nikt nie odbiera

po pewnym czasie próbuje wejść
zapala światło w przedpokoju

światło rzuca go na podłogę

light jest w Watykanie
dzięki znajomościom
ma możliwość spotkania z papieżem

stać go tylko na kilka słów
zapomina ucałować pierścień
light jest wzruszony jak cholera

dwa lata później
papież idzie do domu ojca

light jedzie na studia
gdy słyszy dzwony
coś w nim pęka

dobra
rozliczę się z wami jak Żyd z Żydem
mówię do mojej warszawki
z którą odkrywałem najdalsze zakątki
kosmosu

mam do was żal
żal jak cholera

dzwoniliście po nocach
wiedząc że nie odmówię
gdy zobaczę na tacy trochę proszku
z cudzej kieszeni
to też było na medal

mieliśmy sobie pomagać

przypomnij
jak wziąłem dwanaście
po takiej dawce słoń by się przekręcił
czy płakałbyś idąc na mój pogrzeb
i raz w roku zapalał świeczkę

uciekłem
zbyt długo kopałem dół
byłem dla siebie groźniejszy
niż wy razem wzięci

temat

porwałem kartkę na sześć elementów
wybór był trudny
na każdym napisałem miłość

może być piękna
w początkowej fazie
jak prezent z którego ściągasz kokardkę

Przepraszam, że wybrane dość przypadkowo...
Każdy z tych zacytowanych fragmentów bardzo mnie poruszył.

Zwłaszcza pierwszy i ostatni - takie prawdziwe... I moje także.

Glo.

[czochrata]

to co napisałeś jest świetnie poetycko "skrojonym"scenariuszem,brawo!!!/warto było trochę poczekać... na Twój kolejny tekst/
a ta autoironia..."bóg też ma pęcherz"-

[Gajka]

Dla mnie świetny:)
Niekonwencjonalne spojrzenie na tu i teraz
Dobrze się czyta, momentami intryguje doborem słów

[Arti]

połączone kilkoma wiodącymi leitmotivami.

nawet light-motywami heh

dziwne to wszystko...jak mi zależało na odbiorze tych tekstów, ludzie kręcili nosem, bądź pomijali... stwierdziłem wtedy, że trudno, trzeba pisać dalej...a teraz proszę, same ciepłe komentarze...cieszy... dla mnie to znaczy, że obrałem właściwa drogę.

powracam do tego stylu w "pierdoletach" (docelowo będzie 6-8 tekstów). chciałbym ludziom otworzyć furtkę na takie swobodne pisanie, bez wydumania...bez metafor które trudno zrozumieć. z drugiej strony nie jest łatwo tak pisać bo wiadomo nie wszystko nadaje się do druku.

dzięki za pochylenie się nad tekstem, tym bardziej, że długi co już samo może zniechęcać.

Pozdro

[Gloinnen]

ludzie kręcili nosem, bądź pomijali...

Ja musiałam dojrzeć do tego, aby zaakceptować Twój styl pisania. Dlatego odkopałam wiersz dopiero teraz, wcześniej nie chciałam skrytykować na oślep, bo coś mi jednak mówiło, że niekoniecznie muszę mieć rację.

chciałbym ludziom otworzyć furtkę na takie swobodne pisanie, bez wydumania...bez metafor które trudno zrozumieć.

Według mnie najlepiej jest znaleźć złoty środek. Z jednej strony - chyba nie należy nie udziwniać tak, by tekst był tylko i wyłącznie popisem umiejętności kodowania. Ale nadmiar dosłowności i łopatologia stosowana też nie wychodzą utworowi na dobre.

Dobrym chwytem, który Tobie akurat świetnie wychodzi, jest stosowanie przemilczeń.
Widać to po sposobie poprawiania przez Ciebie wierszy, polegającym głównie na cięciach. Usunięcie dopowiedzeń od razu powoduje, że przekaz nabiera głębi.
Każdy utwór (w mojej subiektywnej ocenie) powinien być niejednoznaczny, zawierać w sobie nieoczywistości, tajemnice, półmrok. Osiągnąć to poprzez różne strategie - Ty wykorzystujesz ciszę, umiesz się nią posługiwać w przemyślany sposób.

Ciekawie oraz niebanalnie można też zestawiać wzięte z życia obrazy, opisy, dialogi, scenki rodzajowe (zamknięte nieraz w jednym - dwóch wersach); umiejętny ich dobór i połączenie same w sobie również otwierają szeroką przestrzeń do interpretacji. To też jeden ze środków poetyckich (może nawet specyficzny rodzaj metaforyki). Tu także podziwiam Twoją umiejętność używania tego zabiegu. Nie musisz nadrabiać przesadnym szyfrowaniem ani zdobnictwem.

To takie moje luźne obserwacje...

Glo.

[Arti]

każdy ma swój styl, mój zwykle balansuje na granicy poezji i prozy, cięcia są nieodzowne...zwłaszcza w długich tekstach
zawsze się coś przegada, choć w pierwszej chwili tego nie widać.

dzięki raz jeszcze :*