Przenośny iluzjon

[point of view]

mdli mnie od erzaców
podkolorowanych historii z kropką
wklepywanych w skórę pod oczami
zgodnie z zasadami walki o lepsze

w poszukiwaniu prawdziwej przestrzeni
uciekam z chłodu ocieplonych sześcianów
całą noc gaszę niedopałek dnia
kolejny raz marnym winem kopię wątrobę

stłamszony wieczór w kieszeniach chce do ludzi
przeciskam spojrzenia przez witryny do
zwykle sparowanych uwięzionych przy stolikach
nikt nie chce rozmawiać z moimi wrzodami
przypadkowe spojrzenia rozmazują w uprzejme uśmiechy

tuneluję życie
to takie proste
wystarczy położyć klepsydry na boku
przetykam oko ich kalejdoskopem
widzę jak w tym podłym mieście
smutne wilki mogą kochać się jedynie nocą

z ostatniego dnia spadam na chodnik
tyle na nim pęknięć solonych piaskiem

nie bierzcie tego do siebie
to chyba
dzieje się tylko we mnie

[Marcin Sztelak]

No i z puentą się nie zgodzę – oj nie tylko. Doskonały wiersz, może pomijając powtórzenie tylko.

Pozdrawiam.

[witka]

Coraz lepsze wiersze, ciekawsze.

[point of view]

... dziekuje za uważną lekturę

[Marcin Sztelak]

Oczywiście chodziło o tyle....

[Nula.Mychaan]

Jestem pod wielkim wrażeniem, wiersz jest absolutnie doskonały,
jeszcze mam gęsią skórkę, więc będę tu wracać
Piękny

[tetu]

Tomasz bardzo mi się tutaj podoba, tylko tutaj coś mi nie gra

tyle na nim tyle pęknięć solonych piaskiem

4 strofa zaje... fajna.
Ciut skromna puenta, może nazbyt dosłowna, w stosunku do całości.

[Gacek]

Niesamowity wiersz! *całą noc gaszę niedopałek dnia* cudo