Leokadia

[mawo]

ma białą sukienkę i jasne włosy.
Ostrożnie siada na brzegu ławki,
żeby się nie pobrudzić. Chciałaby
stąd uciec, ale tylko zaciska piąstki.
Zapamięta ten strach i złość. Przeniesie
je przez lata. Razem z zapachem grzybów
i prawdą spływającą z nieba.

Zakocha się w Ignasiu, ale to stanie się
później. Teraz rzeka obmywa jej stopy
i obolałe ręce. Bez niej nie ma oczyszczenia.
Małżeństwo da jej dwie córki i nazwisko,
które pozwoli przeżyć wojnę. Prawda
otworzy umysł i przyniesie kilka końców
świata. Pierwszy w 1970.

Wczesny czas pachnie cebularzem.
Biała sukienka czeka na strychu na Hankę
razem ze szklankami i herbatą. Zostanie
po niej jałowa ziemia klejąca się do stóp,
puste łożysko czasu. Pierzyny już nie grzeją.
Odkryj moje martwe ciało – prosi –
chcę się wydostać.

[witka]

biała literówka
Bardzo dobra pointa.

[mawo]

Dziękuję

[jaguar]

Witaj, mawo. Przyjemnie się czyta Twój wiersz, z nostalgią w kierunku przemijania. Lubię takie refleksje.

[Marcin Sztelak]

Piękny reflekcyjny i narracyjny wiersz.

Pozdrawiam.

[mawo]

Jaguar, Marcinie, cieszy mnie Wasza opinia.

[W.M.Gordon]

Fajna, poetycka narracja, niestety pointą szabloniwa i jakoś niepasuje do klimatu wiersza. Poza tym najpierw piszesz w czasie teraźniejszym, a potem w przeszłym dokonanym.

[mawo]

Zmiana czasu uzasadniona jest treścią wiersza, a przejścia następują płynnie. Tylko w szkolnym opowiadaniu obowiązuje jednorodny czas
Co do puenty, no cóż, nie wszystkim pewnie pasuje
Pozdrawiam