stacje

[biegnąca po fali]

kluczymy po ziemi
rozoranej zbyt głęboko by nie poczuć
bólu pod stopami

słowa rozrzucone jak szyny
znaczące wszystko albo nic
często więcej niż jesteś w stanie wyczytać

z wyblakłych etykiet
przyklejonych do dni szklanych kul
znieczulających przestrzeń pomiędzy

[lczerwosz]

kluczymy po ziemi
rozoranej zbyt głęboko by nie poczuć
bólu pod stopami

ta ziemia jest rozorana zbyt głęboko, aby nie czuć bólu. Gdyby była mniej naruszona, to byśmy jeszcze czuli ból, widać głębsze jej naruszenie powoduje zbyt silną reakcję tego zespolonego z ziemią "organizmu", w wyniku czego ból nie jest już najważniejszy. Tak właśnie reagują żywe organizmy na zbyt silne bodźce. Zgadzam się, ale zapisane jest to bardzo pokrętnie. Czy to znaczy to samo:
kluczymy po ziemi
rozoranej zbyt głęboko by już nie czuć
bólu pod stopami

słowa rozrzucone jak szyny
znaczące wszystko albo nic
często więcej niż jesteś w stanie wyczytać

jak szyny, to znaczy jak? Równolegle, w niekończący się sposób, w taki ciężki sposób, szyny = ogromny ciężar. Może po całym świecie, wszędzie biegną szyny, tory kolejowe.
Słowa znaczące wszystko, istotnie, znaczą więcej niż można z nich wyczytać. Ale ze słów, które nic nie znaczą, nie da się nic wyczytać, one nie mogą mieć większego znaczenia. Wyrażenie wszystko albo nic jest, a raczej było kiedyś bardzo ciekawe, przez powiązanie ze sobą dwóch przeciwstawności, ale jest też już bardzo banalne, szkoda na nie czasu i szkoda wiersza na jego powtarzanie.
Ta zwrotka zwraca się z pewną pretensją do PL-a i przypisuje mu się pewną niekumatość. Ale z drugiej strony zarzuca się go licznymi (jak szyny) splątanymi (jak szyny) słowami dalekiego (jak szyny) zasięgu, które znaczą wszystko (co przerasta możliwości PL-a) i jednocześnie nic (i w ten oto sposób PL-zrobiony jest w trąbę).

wyczytać

z wyblakłych etykiet
przyklejonych do dni szklanych kul
znieczulających przestrzeń pomiędzy

Dni szklanych kul. Dwa dopełniacze psują akceptowalne nawet wyrażenia: dni kul - dni poświęcone działaniom z kulami i szklanych kul - jasne, do czego mogą służyć. Wyblakła etykiety, spłowiałe mają wskazywać na przemijanie czasu. Mówisz, że te dni szklanych kul, to już przeszłość, nieważna może nawet. Do tego znieczulenie, czyli emocje opadły i uczucia utraciły już moc. PL nie wyczyta z tych etykiet zbyt wiele.
Przestrzeń pomiędzy to sformułowanie skrótowe, ciekawe i ciekawie użyte, ale z innej bajki, bo nie stosujesz tej konwencji w pozostałej części wiersza. Spróbuję dopasować do tej konwencji, ale nie wiem, czy nie popsuję

kluczymy po ziemi
rozoranej zbyt aby nie poczuć
bólu
co pod stopami

słowa jak szyny
rozrzucone
znaczące zero i jeden
i tak więcej niż wyczytasz

z wyblakłych etykiet
przyklejonych do szklanych
znieczulających przestrzeń
pomiędzy

[Marcin Sztelak]

Powiało pesymizmem, bo czy takie kluczenie ma sens? A wiersz bardzo dobry.

Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

Biegnąca jesteś w formie
Ten jak i poprzednie bardzo mi się podobają

[biegnąca po fali]

Leszku, Marcinie, Nulo - pięknie dziękuję:)

[tabakiera]

Miałam napisać wcześniej, ale byłam na wakacjach.
Nie podzielam pozytywnych opinii.
Mam wrażenie, że masz duże parcie na masową produkcję, a przez to jesteś monotematyczna.
Pomysły na metafory wysiłkowe.
Dobrze jest odpocząć, dać sobie przyzwolenie na spokój twórczy. Piszesz coraz słabiej, a możliwości masz.
Nikt nie podoła normie 150 procent, jeśli chce utrzymać jakość.

Wracając do tekstu - ból pod stopami - nie za bardzo rzucasz bólem gdzie i jak się da?
Słowa jak szyny - widzę groteskową twarz a z miejsca, gdzie powinny być usta rozjeżdżają się szyny.
Znaczącej wszystko albo nic - nie za bardzo to wyświechtane?
Szklane kule znieczulające przestrzeń pomiędzy???
Tu widzę szaloną wróżkę i czarnego kota z krwawiącym ogonem (od tego szkła).
Mam nadzieję, że nie chodzi o dni szklanych kul, stawiam w domyśle przecinek. To by już był koszmarek.
No właśnie, kto zabronił używać interpunkcji?
W tym przypadku bardzo by się przydała, wykluczyłaby groteskową dopełniaczówkę.

Wybacz, ale czasem prysznic zimnej wody pomaga.

Powtarzam jeszcze raz - nic na siłę i nie taśmowo.
No i jeszcze - gdzie jest napisane, że poeta ma obowiązek jęczeć nieustannie?

[biegnąca po fali]

tabakiero - moja monotematyczność nie ma ma nic wspólnego z parciem
na masową produkcję. Wynika raczej z tego, że nie za wiele mam światu
do powiedzenia i trochę mnie dziwi, że widzisz to tylko u mnie, bo z tego
co zauważyłam, wiele osób obraca się ciągle wokół jednego tematu i jakoś
nikomu to nie przeszkadza. To, że piszę coraz słabiej, to akurat prawda.
Widocznie nadszedł czas żeby odpuścić, coby nie zadręczać innych swoimi
bzdetami. I wiem, wiem co teraz powiesz... Że znowu płakusiam i biorę ludzi
na litość. Twoje prawo tak myśleć. A ja jak to ja. Popłakusiam sobie, a później
jakoś się ogarnę. Dzięki.

[tabakiera]

Monotematyczność drażni mnie zawsze i u wielu.
Światu można powiedzieć wiele, jak się wyjdzie z błędnego koła.
No i potrzeba odwagi do eksperymentów.
Czego Ci szczerze życzę.

[biegnąca po fali]

Wierzę, Doroto. Ale to już nie dla mnie. Próbowałam. Nie wyszło.
Trudno.

[tabakiera]

No, nie gadaj, talent masz.
Tylko go zaczynasz rozmieniać na drobne.
Stanęłaś w miejscu, a nawet błądzisz.
Ruszysz, tylko się nie rozklejaj.
Albo się rozklej i zlep na nowo.