ultima thule

[skaranie boskie]

Moim zdaniem wiersz jest dwojaki.
Spełnia swoje zadanie, jeśli miał być zakamuflowaną, dowcipną odpowiedzią na coś (nie napiszę na co, żeby nie odbierać innym przyjemności własnego interpretowania). Niestety jest bardzo słaby warsztatowo. Wkradł się weń jeden rym i to cholernie kiepski, oraz kilka powtórzeń, których można było uniknąć.
Chyba za mało

[tabakiera]

Rym reniferami - popołudniami nie brzmi najlepiej, ale całość przyjmuję, a i nieporadność tego rymu wpisuje się w klimat wiersza.
Jest tu silna determinacja.
Jest pewien sposób zaskoczenia:
"byle do lata" - spodziewałam się wyczekiwania, może zakończenia tekstu, a jednak dalej jest:
"mogę zostać poczekać
ale przejdę biegun".

Zlizywanie krańca świata kojarzy mi się z rozpaczliwym trzymaniem się życia.
Skrajne wyczerpanie, pochłanianie i zlizywanie ciemnych horyzontów (przewidywań, diagnoz) i krańca świata - tu powtórzone zlizywanie wg mnie jest zasadne, podkreśla stan silnej motywacji, wręcz błaganie o odmianę losu, które to błaganie nie wyklucza walki.

[alchemik]

Moje rymy, które wkładam ukradkiem, są rodzajem prowokacji.
Nie brzmi najlepiej?
Powtórzenia są celowe.
Dla mnie, akurat, brzmi bardzo dobrze.
Narzędzi można używać na wiele sposobów.
Uwielbiam wbijać gwoździe mikroskopem.

[tetu]

Uwielbiam wbijać gwoździe mikroskopem.

i to jest mocna metafora

A wiersz? taki sobie, ale podoba mi się zlizywanie krańca świata, bardzo obrazowe i za to ukłony, pozdrawiam.

[alchemik]

Oj, dostało mi się za tę moją improwizację.
Taki sobie?
To porażka.
Na szczęście nie pierwsza i pewnie nie ostatnia.
Jesteście kochani.
Dziękuję za krytykę.
Za dużo sobie wyobrażam odnośnie mojego pisania.
Chyba podchodzę do niego zbyt lekko.
To zbyt niebezpieczne.
Talent nie wystarcza.
Muszę wrócić do żmudnego tworzenia.

[Nula.Mychaan]

Czytam dzisiaj już trzeci wiersz z tym tytułem i są krańcowo różne i to bardzo dobrze
Bardzo mi się podoba to zlizywanie, świetna metafora