Wiersz dla Antoniego

[Paweł D.]

W imię ojca, dziada, syna
z serca gruby kij wycinam.
Pójdź tu wściekłe ślepe psisko,
mam dla ciebie stanowisko.

Marzą ci się krwawe łupy?
Ja ci spod zmarszczonej dupy
wyrwę i w łeb wbiję stołek,
osinowy gruby kołek

w twe żarłoczne wrażę serce,
żebyś już nie straszył więcej.
Jeszcze mścisz się i nie dość ci?
ku pewności twoje kości,

że aż krwisty szpik z nich tryśnie,
głaz w sam raz w dole przyciśnie,
żeś ty bukłak z krwią zatrutą
czerw się tam nasączy suto.

Ja w tym wierszu carem, wodzem,
tobie brzozę dam nad grobem
i w zaklęty rym ubiorę-
- nie powrócisz tu upiorem.

[Leon Gutner]

Sprawnie ale znów niewiele dla Leona .

Z uszanowaniem L.G.

[Paweł D.]

Trudno, przeżyję i to.

[abandon]

W rym też trzeba umieć ubrać, bo inaczej tylko rymowanka.
Pozdrawiam.

[Paweł D.]

No Ty umiesz w rymy ubierać, co zawsze podkreślam i doceniam, jednak to co w nie ubierasz jest zazwyczaj miałkie, Twoim fetyszem stała się forma, a szkoda, bo przy takim warsztacie można napisać coś naprawdę fajnego. Pozdrawiam.

[abandon]

Jak zwykle, głosy są podzielone.
Powiadają, że bez formy nie ma treści. Formę widać, w treść trzeba się wczytać.
Bez forny, bez treści, to szkieletów ludy.
Wszystko zależy od perspektywy obserwatora.