Pragnienie miłości

[żebro]

Znajdź mnie, schowaną w tym nie moim świecie, między spłowiałymi ubraniami lalek, wśród kuglarzy i odlewów z wosku, bo
umieram. Znajdź mnie i uratuj, schowaj
do kieszeni. Powiedz, że od teraz jest moja,

bo się ciągle gubię
w tak dużej przestrzeni. Na wszystkie strony
ogłoś, że jestem twoją częścią i poprowadz,
pokaż kierunek, bo nikt tego nie wie. Ja już sama

nie wiem, czy gdzieś jesteś mój i tak bardzo się boję, bo
szukałam już na tylu kilometrach nie swojego miejsca i
po każdym blizny są nie do zniesienia, ślady jak po szponach
drapieżnego ptaka, bo każdy coś dla siebie, każdy coś
dla siebie. Znajdź mnie i na chwilę zostań

zanim stąd zabierzesz, żeby zobaczyć , tylko
moje cierpienia , co jak formy z piasku
budują cytadele. Już nic nie rozumiem. Czterech
ścian pokoju i kwiatów na tarasie, obiadów, kolacji, biletów
do kina. Zabierz mnie żebym mogła jak przejrzały owoc
upaść koło źródła i tam się zatrzymać.

[Marcin Sztelak]

Piękny liryk i cudowna prośba. Chociaż tą pierwszą strofę to jednak bym przerzucił ( chyba że błąd edycji)

Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

Bardzo dobry a puenta powaliła mnie na kolana.
Zapis tej pierwszej strofki trochę mi przeszkadza