archetyp

[tetu]

zubożałam o cały dosyt
pomiędzy słowem a ciałem
krzyż i ofiara
złożona białym wierszom

coraz trudniej przechodzić śmierć
w tej samej sukience
jasnowierszyć

wybacz

kruk przysiadł na moich palcach
zesztywniały
a przecież kształty potrzebują dłoni

jeśli jeszcze istnieje gdzieś życie
i wiara co przenosi garby
znajdę

choćby jedno serce do przeszczepu

[Nula.Mychaan]

Wow Tetu piękny
Jeszcze tu wrócę

[biegnąca po fali]

Doczekałam

[tabakiera]

Trudno się pisze na takie tematy.
W tym wierszu puenta całkowicie otwiera oczy czytelnikowi na problem podmiotu lirycznego.
Myślę, że sobie poradziłaś.
Ładna, niebanalna metaforyka i wspomniana wcześniej końcówka, dająca jakby latarką po pysku.
Tylko ten tytuł - do niego się przyczepię.
On za dużo odkrywa (czytałam pierwszy raz bez niego) i osłabia końcówkę.
Przecież widać, że to ostatnie stadium udręczenia.
W moim odczuciu, oczywiście - nic nie narzucam.

[tetu]

Nulka, Ewo dziekuję

Tab, masz zapewne rację co do tytułu. Kompletnie nie mogłam sobie z nim poradzić i pewnie poszłam na łatwiznę. Pomyślę jeszcze. Co powiesz na (nie)wydolność?

[tabakiera]

Też za dużo mówi, jeszcze bym podumała.
Krążę w okolicach gonitwy, chęci przyspieszenia, bezruchu, wyprucia - ale tytułu nie mam.
Na pewno przyjdzie.

[tetu]

fenks

[AS...]

[Nula.Mychaan]

Wróciłam by znów poczytać
Nadal jestem pod wielkim wrażeniem

[Alek Osiński]

choćby jedno serce do przeszczepu

Mam nadzieję, że to serce bardziej metaforyczne
i Pil nie chce nikogo uśmiercać;)

Wiersz bdb, no może poza tytułem,
przydałoby się subtelniej związać czytelnika