Ku bieli

[point of view]

Ku bieli
______________
.
słowa ci daję
słowa otwieram
wysypuję zdań proszek
rozcieram na języku
smakuję doprawiam
ścieram ze sobą
wlewam w usta
rozpalam ogień
gaszę nimi pożogi
turlam tędy owędy
w deszczu w błocie
kiedy obeschną
dotykam najczulszych miejsc
skrobię kawałkiem pękniętej butelki
podrzucam pod sam sufit
sprawdzam czy polecą
czy myśli uniosą
jeszcze nieopierzone
łyse
nagie
ale już lepią się do siebie
skupione
gdzieś daleko zapatrzone
szukajęce bieli

[Nula.Mychaan]

słowa ci daję
słowa otwieram
wysypuje zdań proszek
rozcieram na języku
smakuję doprawiam
ścieram ze sobą
wlewam w usta
rozpalam ogień
gaszę nimi pożogi
turlam tędy owędy
w deszczu w błocie
kiedy obeschną
dotykam najczulszych miejsc
skrobię kawałkiem pekniętej butelki
podrzucam pod sam sufit
sprawdząm czy polecą
czy myśli uniosą
jeszcze nieopierzone
łyse
nagie
ale już lepią się do siebie
skupione
gdzieś daleko zapatrzone
szukajęce bieli

tym razem sobie zacytuję, bo zwykle jeszcze pracujesz nad wierszem, a wtedy komentarz nie ma odniesienia

Bardzo ciekawie o procesie twórczym ujęły mnie te- jeszcze nieopierzone, to bardzo ładna metafora
jedynie zgrzyta mi ten wers - wysypuję zdań proszek, pominęłabym go całkowicie, bo słowa roztarte na języku są równie fajne.
Pewnie bym trochę skróciła, ale ja to przecież nie Ty
Puenta jest fajna
Troszkę pogubiłeś ogonki
wysypuję, pękniętej, sprawdzam

[point of view]

... fakt... pogubiłem dziekuję za korektę

[tabakiera]

Jeśli potraktować z przymrużeniem oka - interesujący wiersz.
Zobrazowanie go może wywołać uśmiech.