szeptucha

[Gruszka]

międli zaklęcia od uroków
w dłoniach złożonych na podołku
potem do tygla ciska szepty
łzy zeszłoroczne - cztery i pół

włos podzielony na ośmioro
arytmię serca, wstążki skrawek
dwa przeterminowane słowa
i zapach drewna, cacka z gazet

miłość jedyną, może kilka
i ziąb, aż można złapać wilka

siada do międleń i mamrotań
w dłoniach ukrywa tajemnice
zwierzenia deszczu, lament wiatru
wzniesioną z nagła brew księżyca

bruzdy na czole, kurze łapki
- odcisk uśmiechów, ręce - sęki.
arytmię, słowa, miłość, lament
i księżyc, który nagle stężał

i znowu miesza, znów mamrocze
(z ust czytam: "miłość... nie... poproszę...")

[tabakiera]

Klimatyczny wiersz.
O dzieleniu włosa na czworo (a nawet ośmioro), o rozdrapywaniu starych ran.
O wspomnieniach, o przemijaniu.

Bardzo ładne rymy.

[Nula.Mychaan]

Bardzo ładny, przeczytałam z przyjemnością

[Gruszka]

Dziękuję Wam za czytanie i opinie

[Stella]

Fantastyczny wiersz, Grusiu. I w klimacie i zbudowany warsztatowo pierwsza klasa. Bardzo cenię Twój talent

[Gruszka]

Stello, rozpieszczasz mnie słowami komentarza. Dziękuję

[Stella]

Wiesz, że Stelcia nie chwali "po znajomości" Jak mi się coś nie podoba, nie ujmuje, nie wlezie pod skórę, to po prostu nie komentuję.
Niejednokrotnie otwarcie twierdziłam, że jestem wielbicielką Twojego niekwestionowanego talentu.
Jeszcze raz wyrazy uznania

[Gruszka]

Stello

[Leon Gutner]

Klimacik cacuszko .
Leonowi się spodobał .

Z ukłonami L.G.

[Liliana]

Ładny wiersz, Gruszko.
Już samo słowo szeptucha zachęca do czytania. Brzmi pięknie i tajemniczo. Ale czy nie tajemnicze są modły, zaklinania, czary szeptuch z Podlasia?

Pozdrawiam