Żadna pamięć

[Grafoman]

Podniesiony liść nigdy nie zaprzeczy,
że był przez ciebie kojony miłością.
Niebo nie wyda planet, źródło rzeki;
oczy powiekami wcale nie zarosną.

Jestem tobie winien ranek, gdy rosa
w kwiatach pościeliła snu swój początek.
Jestem tobie winien blask jako posag
– gdy miałaś dla mnie oczy niegasnące.

Kontur odbity nigdy nie zaprzeczy,
że byłaś zaczątkiem krótkiego trwania.
Źródło rzeczy, blask za horyzontem
i nawet nie znajdzie cię żadna pamięć.

[Leon Gutner]

Nie wiem ale tym razem panuje mi w tym wierszu jakiś nieład i nieporządek .
Nie mogę spokojnie skupić się na treści . Coś mi ulatuje i ucieka istota tego wiersza .

Tym razem tylko z ciekawością L.G.

[Grafoman]

Ja też nie wiem, Leonie. Skłamałbym, gdybym sądził, że wiem. Dziękuję za refleksję.

[Nula.Mychaan]

Podniesiony liść nigdy nie zaprzeczy,
że był przez ciebie kojony miłością.
Niebo nie wyda planet, źródło rzeki;
oczy powiekami wcale nie zarosną.

Źródło rzeczy, blask za horyzontem
i nawet nie znajdzie cię żadna pamięć.

Piękne frazy, tylko są jakby niepowiązane. Czegoś mi brakuje.
Oczekiwałam jakiejś historii, ale mi jej zabrakło

[mirek13]

Trudno nie zgodzić się z poprzednikami. Tu panuje chaos, jakby autor szukał ładnych fraz kosztem historii.
I jeśli już stosuje się regularnego czterozwrotkowca, to wypada pilnować rytmu. A ostatni wers przyczepić nawet rymowo do niczego nie mogę. Ani eksperyment, ani klasyk, czyli nie wiadomo co.