Za ciebie

[Grafoman]

Myślę, że znów gdzieś jesteś.
Nie umiem powiedzieć słowem.
Owoc spadnie za wcześnie
w piekące usta ziemi.
A słońce stanie się kołem
jedynym, które promieni
nie odda nigdy za ciebie…

Tak samo drzewo nie odda
korzenia bez walki w sobie,
gdy traci liście po trochu
i dumę, zwracając wodzie
pierwsze poranne godziny
– gałęzi do nieba pochód.

Nie odda nigdy za ciebie
liść swoich żył bardzo cienkich.
Nie odda noc czerni łuków
i droga własnych zakrętów.

[eka]

Myślę, że znów gdzieś jesteś.
Nie umiem powiedzieć słowem.
Owoc spadnie za wcześnie
w piekące usta ziemi.
A słońce stanie się kołem
jedynym, które promieni
nie odda nigdy za ciebie…

Tak samo drzewo nie odda
korzenia bez walki w sobie,
gdy traci liście po trochu
i dumę, oddając wodzie
pierwsze poranne godziny
– gałęzi do nieba pochód.

Nie odda nigdy za ciebie
liść swoich żył bardzo cienkich.
Nie odda noc czerni łuków
i droga nie odda zakrętów.

-------
Powtórzenie to oczywiście dobry środek stylistyczny, ale tutaj chyba jedynie zaszkodził utworowi:)

[Grafoman]

Rzeczywiscie, gdy czytam na powrot, slyszy sie to...

Poprawie ten wykwit mojej grafo.

[Grafoman]

Eko, o jedno "nie odda" mniej. Jest ciut lepiej?;)

[szczepantrzeszcz]

O kimś, kto jest bardziej-niż-niezbędny. Dobre.

...o jedno "nie odda" mniej. Jest ciut lepiej?;)

Ciut. Lubię powtórzenia i te tutaj są jak najbardziej na miejscu. Zastanowiłbym się jedynie nad fragmentem:

oddając wodzie
pierwsze poranne godziny

"oddając" brzmi nieco gorzej niż wszystkie pozostałe "nie odda".

[Nula.Mychaan]

Owoc spadnie za wcześnie
w piekące usta ziemi.
A słońce stanie się kołem
jedynym, które promieni
nie odda nigdy za ciebie…

Ten fragment mnie zauroczył

[eka]

Czy lepiej?
Pewnie, że tak.
A zamiast oddając wodzie... - nie można tak by np. użyć: zwracając wodzie...?

Myślę, że umiesz słowem opowiedzieć o braku zastępowalności utraconego życia przez inną jego formę lub (droga, noc) elementy rzeczywistości. Co nie znaczy, że utracone znika zupełnie, o czym piszesz na początku. Utracone życie gdzieś jest, tyle że nie w tym świecie, bo ten nasz wokół nie chce ustąpić innemu, więc refleksja podmiotu o zachłanności drzewa na byt, nawet wobec swojego lustrzanego odbicia w wodzie, jak najbardziej na miejscu.
Czy tracimy dumę, trzymając się życia na siłę?
Interesujący wiersz.

[Grafoman]

Może być "zwracając"

[eka]

[Leon Gutner]

Dla Leona cudnie .
A najcudniejszy gałęzi do nieba pochód .

Z uszanowaniem L.G.