Nie puszczę z dymem

[Gruszka]

Ziemia paruje. Nocą przeszła
burza. Wezbrały ścieżki, drogi.
Piach zrysowany rwącym nurtem
za dnia wypieszcza bose nogi.
A w zagłębieniach - lustra wody -
do stóp rzucone dla ochłody.

Na bagnach koncert - brzęczą arie.
Ptactwo zerwało się do lotu.
Każdą komórkę ciała karmię
cudem natury. Bez powodu
zamykam szczelnie szczęście w dłoni -
jeśli się wymknie, nie dogonię.

Tatarak, mięta - rzekę stroją;
obłe kamienie - przysiąść. Chwile
topią codzienne niepokoje,
a ja pod słońce głowę schylam.
Badam palcami chłód; plusk gada
do mnie i ptactwa na biesiadach.

A nieopodal - starorzecze
gości łabędzie - rosną młode.
Podglądam z dala. Tu też szczęście
kołysze się na gładkiej wodzie,
czaruje kręgi, miga złotem.
Chowam pod żebra, by na potem

jak znalazł mieć, gdy jesień, zima...
Dym zamgli obraz, mknąc z komina.

[lczerwosz]

Ale na szczęście takie obrazki nie palą się w kominie, uwiecznione w rozległej sieci.
Dotarł do mnie, gdy się wczytałem. Zawładnął.

[Leon Gutner]

Jedna z moich ulubionych form której w pełnym zakresie dorównała treść wiersza .
Uwielbiam melodię takiej formy a jak jeszcze liryczne szczęścia kołysze to wielka przyjemność czytać .

Z uszanowaniem L.G.

[eka]

Kapitalny, jakże dopracowany, a pełen emocji. Pozytywnych w dodatku.
Zabrałaś mnie, Elu, w głąb natury.

ok

Bez powodu
zamykam szczelnie szczęście w dłoni -
jeśli się wymknie, nie dogonię.

i trzymaj, trzymaj.
Pozdrawiam.

[Gruszka]

Dziękuje Wam bardzo.
Pozdrawiam

[Nula.Mychaan]

Zabrałaś mnie na uroczy spacer. Bardzo obrazowy

[Gruszka]

Miło mi, Nula