Stare DNA

[mawo]

Za pasem święta, za oknem swąd,
na piecu rozpalone do czerwoności fajerki.
Powietrze już nie drapie,
ciemna wilgoć trzyma się kątów.
Można nawet usiąść przy stole.

Z wyszczerbionej filiżanki uśmiecha się aniołek,
ma kobiece kształty. Odkrywam jego cielesność,
pod palcami pierze i wilgotne ciało.
Rozbieram je z zapachów. Teraz jest wilgotnym
gniazdem. W jego wnętrzu wykluwają się ptaki.
Czuję, jak gęstnieje krew, śledzę jej ruch.
Rano zbudziła nas zima.

Nawet się nie pożegnałem, na wykrochmalonym
obrusie zielone choinki i dwie świeczki.
Obok aniołek ofiarny zwinięty w kłębek.

Nie było żadnego przypadku,
tylko paląca potrzeba.
I koniec świata w książkach.

Reszta to śmieci.

[eka]

Zapamiętał się. Czytałam i komentowałam już ten wiersz i sprawdziłam przed chwilą gdzie:)
To tylko dodam, że wypadnięcie z logopedycznego toru bezdechu:) - wyszło mu na dobre.

Rano zbudziła nas zima.

Nawet się nie pożegnałem, na wykrochmalonym
obrusie zielone choinki i dwie świeczki.
Obok aniołek ofiarny zwinięty w kłębek.

Nie było żadnego przypadku,
tylko paląca potrzeba.

Bardzo ładne DNA.
-------------------------------------------------
Pozdrawiam serdecznie.

[mawo]

Dziękuję. Wprowadziłam kilka zmian i sprawdzam, czy na dobre

[Nula.Mychaan]

Ostatnie dwie strofki są bardzo ładne.

[eka]

Odkrywam jego cielesność,
pod palcami pierze i wilgotne ciało.

Dobre!

[mawo]

Nula.Mychaan, eka

[Alek Osiński]

Ładna opowieść. Bez ostatniego wersu, moim zdaniem lepiej wybrzmiewa.

[Marcin Sztelak]

Dobry wiersz, z erotycznym zabarwieniem. Jednak bez ostatniej, dla mnie za duże domówienie.

Pozdrawiam.

[mawo]

Alku, Marcinie, dziękuję za opinie. Pozdrawiam