Podobno

[Grafoman]

Kiedy ostatni przeciek wyciśnie się z życia,
przejdziesz z falą błękitnego atramentu,
spłyniesz po lipie, jak cierpiący na lepkość
widzenia sok, jak kot cicho i biało jak młyn.
Dostrzeżesz okrzepłą pętlę. Tam autobus
toczy swoje czarne podwozie. Po dachu
stuka migotanie deszczu i odchodzi w studzienki.
Wrosłe tylko na chwilę, tutaj, w tym czasie,
gdy zawraca droga – w ciasnych bunkierkach
głęboko zanurzasz oddech pełen kwiatów,
soli, żwiru. Patrzysz przez ułamek prześwitu.

[Marcin Sztelak]

Jak dla mnie brakuje w wierszu zakończenia. Urywa się nagle i niespodziewanie. I bunkierki, czyżby chodziło o typ statku? Jakoś nie bardzo mi pasuje do kontekstu.

Pozdrawiam.

[eka]

Hm... sok czarnoleskiej lipy... jednak - nie wszystek umrę:)
Podoba mi się opis odchodzenia w metaforze rozkładu jazdy autobusu i docelowość ciała. Duch jak kot cicho i biało...
W pętlę.
Pozdrawiam.

[alchemik]

Urwane, faktycznie.
Chyba jednak celowo.
Każdy może sobie dopisać przystanek końcowy.
Choć to nieelegancko tak kończyć.
Z drugiej strony, używane przez Ciebie metafory nie do końca mi się zapętlają w sensie fizycznym, czyli warsztatu poetyckiego.
Chociaż doskonale rozumiem, że tak też można. Można torować sobie własną drogę. Ale tylko wtedy, gdy ma się mocny spychacz. Dużo paliwa, wiarę w siebie i nie za ciasne bunkierki.
Najgorsze są upływy, przecieki nieopomiarowane.
Przepadają.
Tyle o nich wiadomo, że ich nie ma, a były.

Pozdrawiam
Jerzy

[Nula.Mychaan]

Jedna metafora przechodzi płynnie w następną itd.
Bardzo ładne, ale mam wrażenie przesytu,
za to w końcówce mam niedosyt, brakuje mi zakończenia.
Mimo wszystko to całkiem udany wiersz, a reszta, to sprawa gustu.
W końcu to Twoje podwórko