Po relaksie

[Grafoman]

Czasem trzeba dojść do tej stałości,
zmrożonej gałęzi z obiektywem
ilustrującym parki w nocy
i nasze serca gdzieś nad ranem
zatrzymane w jego iskrze,
twardo bijące w puch pościeli.

A później pochyłość, rozciągnięta
retuszem, nagrzana słońcem jak tkanina,
a na niej słone szachy, próby,
by coś zbudować na tym
tak szybko pod nogami rwącym kole.

Lecimy dominem. Słyszysz,
ktoś pod nami nastawia wskazówki,
znowu świerszcz gra przy schodach.
Kończysz widok krótką iskrą
i odpinasz z oczu kokardy
związane jak letnie rzeki.

[Marcin Sztelak]

Lirycznie, końcówkę odbieram funeralnie, te świerszcze i wskazówki nastawiane już po nas. Delikatnie mentorski ton może razić, ale w końcu czemu nie, skoro coś się wie i coś widziało.
Ogólnie tekst bardzo we mnie trafia.

Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

Do mnie trafiłeś

[Grafoman]

Dziękuję za komentarze;)

[Gruszka]

Do mnie też trafia. Bardzo się podoba.

[Grafoman]

Mało słów, ale dziękuję za komentarz A może źle piszę i robicie sobie ze mnie żarty?

[Nula.Mychaan]

A może źle piszę i robicie sobie ze mnie żarty?

Gdybyś źle pisał, to już bym o tym wiedział, ja nie owijam w bawełnę, chyba już się o tym przekonałeś

[tetu]

Zatrzymały mnie tutaj obrazy, ale nie tylko. Podobają mi się serca bijące w puch pościeli, bardzo delikatnie zmetaforyzowane. Całość apetyczna.

[eka]

odpinasz z oczu kokardy
związane jak letnie rzeki.

Metafora tchnąca surrealizmem przyciąga wyobraźnię.
I fajne oddanie czasu lecącego na łeb, na szyję w postaci rwącego koła pod nogami lub upadających kostek domina.

[Grafoman]

Eka, dziękuję za ten "surrealizm" - nie wiedziałem

Tetu, dziękuję za opinię