W oczekiwaniu na nocny autobus

[alchemik]

Przemyty deszczem asfalt po burzy
wieczorną porą gwiazdy pomnożył.
Depczę stopami wśród konstelacji.
Ta noc sierpniowa, jakże odurza.

Hen z nieba pędzą, z przepastną gracją,
czarowne roje ognistym kurzem.
Świecą kałuże, gdy na chodniku
płonącym krzewem wrastam po cichu.

I niech się spóźnia ten mój autobus.
Lęk gdzieś już odszedł, a może czmychnął.
Kolacji nie zjem, ale mam powód,
żeby dziś później wrócić do domu.

W oddali widzę świetliste ślepia,
jak twoje oczy zanim się przymkną,
kiedy powieki sen dobry zlepia.
Powóz nadjeżdża, nie możesz czekać.

[tabakiera]

Dobrze Ci w takiej formie, Alchemiku.
Motywy bardzo twoje - gwiazdy, autobusy, śmierć.
Może to Wielki Wóz odjeżdża?
Nie mam pojęcia, po co postawiłeś przecinek po pierwszym wersie.

Kolacji nie zjem, ale mam powód,
żeby dziś później wrócić do domu. - wybacz, ale skojarzyło mi się ze "Spóźnionym słowikiem" Tuwima, ale to moja głupawka.

[Elunia]

Jest rytm. Wiersz płynie. Treść fajna, można się zadumać.
Podobasia zostawiam

[Lucile]

Jak gładko płyną te wersy, Jerzy.
Liryk delikatną mgiełką melancholii urządził mi dzisiejszy wieczór, choć z pewnością powrócę do niego i za dnia.

Jest w nim cała paleta uczuć.
I tak ładnie namalowany obraz wieczornej ulicy po deszczu.

Przemyty deszczem asfalt po burzy
wieczorną porą gwiazdy pomnożył.
Depczę stopami wśród konstelacji.
Ta noc sierpniowa, jakże odurza.

Hen z nieba pędzą, z przepastną gracją,
czarowne roje ognistym kurzem.
Świecą kałuże,

i dosyć tajemnicze wyznanie

na chodniku
płonącym krzewem wrastam po cichu.

Widzę obraz, mocno niejednoznaczny. Jak potraktuję go wprost, linearnie i czysto malarsko, to płonący krzew jawi mi się „ogrodniczo”. To trzmielina oskrzydlona, jaskrawą, prawie już jesienną czerwienią, płonie w migocącej poświacie gwiazd zwielokrotnionych w lśniącym, mokrym asfalcie. Ładny obraz, namalowany trzema barwami; purpurą, ciemnym granatem i zesrebrzonym złotem.
Ale to tylko naskórek, ładnie, ale tylko pozłotka. Sięgam głębiej i otwieram się na następne skojarzenie – Mojżeszowego gorejącego krzewu. Interpretuję go, jako symbol iluminacji, objawienia i swoistego uwolnienia się.

Lęk gdzieś już odszedł, a może czmychnął.

To dobre uczucie, właśnie uwolnienia, i może też akceptacji?

W oddali widzę świetliste ślepia,
jak twoje oczy zanim się przymkną,
kiedy powieki sen dobry zlepia.
Powóz nadjeżdża, nie możesz czekać.

Kolejna tajemnica: koniec to, czy początek?

Za moim oknem szaleje burza. Błyskawice, raz po raz, ukazują mi fragmenty rosnących pod nim krzewów. Wpatruję się intensywnie – żaden z nich nawet nie przypomina płonącego – szkoda. Widocznie za mało we mnie poezji.

Świetny wiersz, Jurku

Pozdrawiam i dobrej nocy życzę
Lu cia

[Nula.Mychaan]

Jerzy ten wiersz jest bardzo charakterystyczny dla Ciebie. Poznałabym autora, nawet jakby nie był podpisany Bardzo obrazowy, klimatyczny, piękne frazowanie.
Dziewczyny już go rozgryzały, więc mi zostaje dodać, że jest świetny

[alchemik]

Bardzo mi miło dziewczyny.
Dorotko, Lucia, która rozgryzałaś pięknie mój wiersz i Nula.
Postanowiłem po prostu wrócić na chwilę do rymowania.
I to rymowania specyficznego z własnym układem rymów.
Co do użytych akcesoriów, to faktycznie, gdy się zastanowić, należą w jakiś sposób do mnie.
Pozdrawiam i darowuję Wam
Jurek

[witka]

Ale dobry.

[Leon Gutner]

Jest nastrój jest temat klimat liryka jest dobra forma .
Jest wszystko czego Leon szuka.
Z przyjemnością.

Z uszanowaniem L.G.

[Hardy]

Powtórzę za innymi - też mi się podoba, nawet bardzo. Wiersz ma nastrój.
W 1. strofie 4. wersie - ten przecinek wstawiłeś świadomie, dla zawieszenia?
PS. Tylko zbitka słów "świetliste ślepia" niezbyt mi pasuje. Nie wiem nawet dlaczego. Każdy ma swój odbiór.

[alchemik]

Eech, Hardy, czasem lubię epatować podobieństwami wbrew zaleceniom poetyki.
Sam tworzę swoją poetykę i wszystkim to zalecam.

Świetliste ślepia. Ile mogą mieć znaczeń, kiedy się je zaakceptuje.
Akceptować można jedynie, kiedy jest się o tym przekonanym.
To oczy oczekiwane.
Nieważne czy ulubionego psa, który wabi się Gandalf, czy reflektory autobusu, a te reflektory poniosą nas do ukochanej i jej zaspanych ślepiątek, wpół otwartych, zaspanych oczu. To takie marzenia, bo Gandalf wpadł pod ciężarówkę, kiedy gonił za suką. A ja wciąż gonię.