我只是不明白

[Nula.Mychaan]

Bardzo prawdziwy Twój wiersz, zdecydowanie pobudza do dyskusji.
Już kiedyś zastanawiałam się nad tym, że niedługo wiersz, to będzie tylko kropka.
Czy przez stosowanie minimalizmu w ekstremalnej formie nie gubimy tego co najważniejsze, zrozumienia i poezji jako takiej.

[Gruszka]

antypacyjny do Twojego

Witka, nie wiem kiedy Ty swój napisałeś, ja mój w maju 2014.
Czyli trochę już pożył sieciowym życiem.
Twój bardzo fajny. Określenie "krzaczki" - również
Pozdrawiam

[Gruszka]

Już kiedyś zastanawiałam się nad tym, że niedługo wiersz, to będzie tylko kropka.

a mucha zostawi po sobie ślad jako jedyną recepcję
A serio, to myślę, że tragizują krytycy i opiniotwórcy, a tak naprawdę to szry człowiek - czytelnik jest wyznacznikiem.

[eka]

Już kiedyś zastanawiałam się nad tym, że niedługo wiersz, to będzie tylko kropka.

a mucha zostawi po sobie ślad jako jedyną recepcję
A serio, to myślę, że tragizują krytycy i opiniotwórcy, a tak naprawdę to szry człowiek - czytelnik jest wyznacznikiem.

Spotkałam się z mega okruchem lirycznym kiedyś - był tytuł (ale go nie pamiętam) i treść składająca się z jednego znaku - czarnej kropki.
Przez długą chwilę przyciągnęła receptory i pomyślałam wtedy, że w przeciwieństwie do wielu beznadziejnych tekstów, gdzie nic znaleźć interesującego się po prostu nie da, coś mi dała, rezonując z tytułem.

Oczywiście postulat zrozumiałości jest jak najbardziej słuszny, ale bez przesady. Wiadomo, na co dzień komunikując się z innymi używamy języka potocznego. Nie da się z szefem (chyba że bardzo lotnym w te klocki:) rozmawiać za pomocą metafor, nawet zakochanym trudno.
A w sztuce? Język artystyczny czymś różni się od potocznego.
Ponieważ gdzieś tam pod moim tekstem pojawił się 'zarzut' niezrozumiałości - mogę stwierdzić, że absolutnie nikogo nie traktuję jak gorszego człowieka z plebsu, bo tenże, który nie zrozumiał może być ode mnie lepszą matką, prozaiczką, poetką, inżynierem, kucharką etc. etc.
Szuka się słów i fraz adekwatnych do wyrażenia tego, co się czuje, sądzi, postrzega. Wbrew pozorom, słowa nie oddają dokładnie swoich desygnatów, nie mówiąc o relacjach między nimi.
Oczywiście, można pisać w konwencji mega zrozumiałości, potocznie, x razy powielać to, co już dawno się w literaturze pojawiło.
Ale po co?
Zmieniają się techniki wyrażania w sztuce, ona ewoluuje. Jeśli się tego nie dostrzega, mając koło wiernych, nastawionych na czytanie miłe, lekkie i przyjemne - to też okey. Każdemu wg jego potrzeb. Tyle, że nie należy dorabiać do tego ideologii, czyli niezrozumiale pisze, więc na bank próżny egotyk i pyszałek z niego.
Sto lat temu (już) zachłystywano się hasłem: sztuka dla sztuki, w porządku, można się z tym celem nie zgodzić, ale przyjąć do wiadomości raczej powinno.
Poezja lingwistyczna? Cóż jest pokłosiem wielu czynników, w tym teorii naukowych, filozofii a nawet doświadczeń historycznych - vide poezja w swoim kształcie umarła w komorach gazowych.
Słowa, komunikacja, więzi - potrzeba opowiadania 'siebie' jest stara jak świat, taka nasza ludzka natura. Dlatego literatura ma się dobrze i zawsze będzie.
Target odbiorczy jest różny, każdy znajdzie coś dla siebie: od szufladki w ciele żyrafy Dalego po ciasteczko z kiczowatą dziurką.

Oj, Gruszko kochana, ale ten wiersz, bardzo sprawnie napisany, krytyczny, prowokuje do myślenia i wyrażania swojego zdania.
To bardzo dobrze o nim świadczy.
Pozdrawiam.

[Gruszka]

Oczywiście, można pisać w konwencji mega zrozumiałości, potocznie, x razy powielać to, co już dawno się w literaturze pojawiło.

Eka, dobrze wiesz, że nie o to mi chodziło. Podziwiam taki sposób pisania, że to co Ty napisałaś w zacytowanym, dotyczy jedynie warstwy pierwszej - bezpośredniego kontekstu. Ten jednak nie jest jedynym, za nim inne warstwy, cały system asocjacji... Ktoś doczyta się tylko tego bezpośredniego obrazka, ktoś bardziej dociekliwy dotrze do drugiej warstwy, a kolejny czytelnik zatrzyma się nad zestawieniem związków frazeologicznych, ich uzyciem i skojarzeniami, które poprzez konfiguracje wiersza otwierają kolejne zagadnienia.
Pisząc w ten sposób również cos upraszczasz A żadna przesada nie słuzy No jedynie jako środek stylistyczny bywa przydatna

Dzięki za obszerną wypowiedź

[eka]

A o co Ci chodziło?
Każda zwrotka to pole do dyskusji, fakt, niemniej pointa, chyba kieruje do tego 'szarego człowieka' bez asocjacyjnego systemu skojarzeń, który chce zrozumiałej warstwy pierwszej. I to on ma wyznaczać definicję co jest a nie jest liryką, no przynajmniej tak zrozumiałam.

[Gruszka]

Właśnie z grubsza w odp do Ciebie Eka, napisałam o co mi chodzi - popadanie w przesadę powoduje, że poezja współczesna staje sie tak hermetyczna, że przestaje znajdowac adresata I dlatego mało kto po nią sięga Myślę, że teraz ujęłam najprościej jak mogłam

[eka]

że poezja współczesna staje sie tak hermetyczna, że przestaje znajdowac adresata I

Przesada. Jest tylko tendencja. Mniejsza z jakich przyczyn. Zaczyna królować nam liryka narracyjna - gdzie raczej większość przesłania jest wręcz banalnie prosta. Obserwacja rzeczywistości i emocje.

[Gruszka]

królować nam liryka narracyjna - gdzie raczej większość przesłania jest wręcz banalnie prosta. Obserwacja rzeczywistości i emocje.

I chwała za to Najwyższemu! - rzekła gruszka banalnie i prosto

[eka]

Dla każdego coś dobrego w wersach.
Dla mnie te niejasne, niebanalne (co nie oznacza braku prostoty zapisu) szukają prawdy, zbliżając się do niej intuicyjnie, z pokorą.