Ostateczność (Bez powrotu)

[Grafoman]

Czasami jest tak, że ostatnią rzeczą,
której chcesz dotknąć jest ten klasztor
nad rzeką, skupiony w wodzie,
jak ważka; most po bombardowaniu

ze śliskimi śladami, palącym się
ogniskiem tuż przy betonowej stopie.
Obserwujesz ewakuację ptaka,
okruszka lecącego nad rozlewiskami,

przy których rybak stał się kamykiem,
ludzikiem z piasku z za ciężką siecią.
Przy których nie istnieje dotyk
na tyle szeroki i na tyle ostateczny,
by wszystko to zamknąć w lampie
zawsze stojącej przy łóżku.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry, wciągający wiersz. Wkradł się nieciekawy rym kamykiem - ludzikiem.

Pozdrawiam.

[witka]

No nie wiem, ludzik jak otoczak.

[Nula.Mychaan]

bardzo ładny liryk

nie istnieje dotyk
na tyle szeroki i na tyle ostateczny,
by wszystko to zamknąć w lampie
zawsze stojącej przy łóżku.

Tego to Ci zazdroszczę.

[mawo]

Piękny, refleksyjny wiersz.

[Grafoman]

Dziękuję wszystkim za refleksje.