* * * (zadomowiony w koszmarze okopuje się widelcem)

[Alga]

zadomowiony w koszmarze okopuje się widelcem
od czasu do czasu spogląda przez ramię na los
nie przyznaje się do marzeń ani sobie do nich prawa
egzystuje z raz rozdaną talią bez potasowania
nie można dobrać karty ani dobrać się do sztosu
zapomnień w głowie program w oczach szarość rozpalana
dekoktem destyluje z chemią należny mu koszmar
samoodnawialna pokuta za grzechów rozmnożenie

w szkole cofał palec zanim zgłosił się po odwagę
do życia powołał piękno łamliwe lecz nie siebie
pozywa na kolejny ranek po węszeniu w szufladach
wypchanych natręctwami nie kończy się znalezieniem
gumki do wymazu ze snu
nie pokazuj nigdy obcym ja to co innego
pomieszkuję w twojej głowie

[eka]

Ale wredota z tego okopującego się, żartuję, ale do końca.
Ktoś w naszej głowie zatrzymuje witalność, produkuje niewiarę, lęk, wyrzuty... ech.
Dobry wiersz, mroczny, ciężki jak okopy. Zapis adekwatny, tutaj lekkie przejścia z wersu na wers byłyby niekompatybilne z treścią.

[Alek Osiński]

Kapitalny tytuł, już sam wystarczy za przesłanie.
Treść też ciekawa - analiza charakterologiczna
na luzie, z nogą na nodze, przy czyszczeniu paznokci
złamaną zapałką.
Takie mam odczucie

[Nula.Mychaan]

Doskonały tytuł, od razu przyciągnął mroczny i mocny wiersz

[Marcin Sztelak]

Ciężki wiersz, przytłaczając tym opisem egzystencji a nie życia. Bardzo dobra poezja.

Pozdrawiam.